3.

CHAPTER 2

Dzwony biły żałobną pieśń w całym królestwie. Nim świt zalał horyzont, we wczesnej jutrzence sen rozdarła tragiczna informacja. Król odszedł. Państwo zostało bez ukochanego władcy. Jak mówiła plotka, Mortimer po północy wezwał do siebie najbliższych doradców i żegnał się z nimi czule jeden po jednym. Żegnał się z synem, mając nadzieję, że młody królewicz się opamięta. Jednak król opuścił świat żywych ze smutną myślą. Zafrasowany tym w jakich rękach zostawia swój naród.
- Wstawaj – gorączkowy szept i czyjeś zimne dłonie, ściągające kołdrę z łóżka obudziły Leę. Dziewczyna była nieprzytomna. Nie sypiała pełnych nocy od pamiętnego wieczoru, gdy możnowładcy Vertigè przyrzekli swej królowej posłuszeństwo. Teraz jednak dzwony natrętnie wbijały się w świadomość młodej władczyni, a ostry szept Elisy wiercił dziury setką lodowych igiełek w jej umyśle.
- Już… co się dzieje? – zaspana usiadła na łóżku, przecierając twarz dłońmi. Musiała się rozbudzić,
żeby zorientować, co oznacza muzyka, płynąca z zewnątrz. – Król umarł. – stwierdziła roztropnie Lea, odgarniając potargane snem włosy. Kręcąca się po pokoju Elisa spojrzała na nią z politowaniem.
- Twój umysł jest ostry jak brzytwa. Z taką prędkością myślenia trudno przyjdzie ci rządzenie państwem. Tak, oczywiście, że umarł. Ubieraj się, są wieści od Stephana i mojego syna. – w poświacie wschodzącego słońca Elisa wyglądała jak anioł ze szkła, jeden z tych, które pieczołowicie zbierała matka Oleandry. To znaczy, pani Artem. W białej, jak zwykle sukni, z rozszerzanymi rękawami i głęboko wyciętym dekoltem, ozdobionym ogromnym diamentowym wisiorem prezentowała się nienagannie. Dzisiaj jednak twarz Elisy nie była jak zwykle alabastrowa i marmurowo pozbawiona wyrazu. Na ostro zarysowanych policzkach wykwitły wypieki.
- Eliso, jakie wieści? – zainteresowanie Lei nie było przypadkowe.
- Musisz jak najszybciej wyruszyć w drogę. Ubieraj się, powiem ci wszystko w powozie. – opiekunka wygoniła gestem królową, wręczając jej naręcze z sukniami i wołając służkę z balią z wodą. Osobiście zadbała, by służba nie traciła czasu, pakując ich walizki. Wkrótce obie kobiety, eskortowane przez jednego z możnowładców Vertigè jechały w stronę granic państwa. W zupełnie odwrotną stronę niż większość mieszkańców Ravell, zjeżdżających się, by oddać hołd zmarłemu władcy.

Wojna nie jest patosem, opiewanym w tylu utworach wielkich artystów. Wojna jest obrzydliwością, pachnie strachem i wypełniona jest krzykami, jakże niemęskimi błaganiami o litość. Wojna to strach i krew. W Ravell ostatnio tego nie brakowało. Rebelianci nie spodziewali się ataku. Rządzący w Radzie Możnych nie sądzili, że ich władza może być zagrożona w jakikolwiek sposób. Owszem, każdy w królestwie słyszał opowieści o Zaginionej Królowej, ale wszyscy sądzili, że to tylko bajki, opowiadane dzieciom na dobranoc. Jakże wielkie było ich zdziwienie, gdy pewnego dnia młoda panienka zadeklarowała prawa do tronu Vertigè. Przecież przeżycie królowej graniczyło niemal z cudem.
Oczywiście, Rada próbowała podważyć prawdziwość jej roszczeń. Nie mieli wszak pewności, że ta dziewczyna to zaginiona Oleandra. Jej rodziców jednak rozpoznało wielu mieszkańców miasta, wiedzieli oni o ich ucieczce z dzieckiem. Królowa w dodatku była rażąco podobna do ojca. To samo stalowe spojrzenie w sarnich oczach, ten sam odcień włosów ten sam, silny ton głosu. Znów usta odziedziczyła bez dwóch zdań po matce. Usta, którymi za życia Merci zachwycało się całe królestwo. O których mówiło się, że nie mogą skłamać. Pełne i duże, rozciągnięte w łobuzerskim uśmiechu typowym dla rodzica Oleandy. Poza tym, królowa miała jeszcze kilka dowodów, między innymi bliznę, zostawioną na ramieniu przez rebeliantów. Miała przy sobie również królewski sygnet oraz listy od rodziców z ostatnich dni ich życia. Nawet jeśli był to fortel, dla Rady był on nie do podważenia.
Poza tym, ludzie chcieli w to wierzyć. Okazało się, że poparcie dla tronu jest dużo większe niż dla rządów Rady Możnych. Początkowo udawało się tłumić niewielkie protesty, a samych protestujących wystarczyło ścinać. Tak jak wyznawców protestanckiej wiary w Vertigè. To zaprowadziło porządek. Nikt nie śmiał się wychylać przed szereg.
Jednak gdy najbardziej wpływowy szlachcić wśród wszystkich, Stephan Clandestine, wystąpił z Rady i przyłączył się do ruchu, mającego na celu przywrócenie monarchii, lud przestał się bać. Stopniowo więksi i mniejsi szlachcice dołączali do Clandestine aż w końcu wyemigrowali do Ravell. Tam, jak się okazało, ze wsparciem niejakiej Lady Elisy i jej najemniczej armii, zbierali siły. Królowa wystąpiła o swój tron, a armia, prowadzona przez Clandestine wtargnęła do kraju. Walki były tak krwawe jak tylko można sobie wyobrazić. Jednak żadna siła militarna nie jest w stanie poradzić sobie z siłą walczących o Sprawę. Lojalni Oleandrze żołnierze chętnie stawiali swoje życie na szali i walczyli z takim żarem w sercu, że uzurpatorzy nie byli w stanie powstrzymać ich na dłużej niż przez siedem tygodni.
Walki wciąż się toczyły, jednak Oleandra zapowiedziała, że nie będzie czekać aż w kraju zrobi się całkiem bezpiecznie. Chciała jedynie, by ujęto Radę Możnych. Wtedy chciała wrócić. Jadąc powozem z Elisą, która bacznie obserwowała twarz Oleandry, nie mogła się nadziwić. Jej kraj był
piękny, aż rosło serce. Jednak wojna odcisnęła na nim silne piętno. Wszędzie było widać jej skutki. Początki biedy, początki anarchii. Obiecała sobie położyć temu kres. Naciągając na głowę kaptur ciemnozielonej peleryny, by pozostać anonimowa, wiedziała, że czeka ją ciężka praca. Ale wiedziała, że musi jej podołać.
W końcu powóz się zatrzymał. Woźnica zszedł z kozła i stając przy drzwiach zaczął ją przedstawiać.
- Od teraz jesteś królową, Leo. Nie jesteś już dzieckiem. Tam czekają na ciebie ludzie, którzy są gotowi zapłacić najwyższą cenę za twoją koronę. Niektórzy z nich już ją zapłacili. Nie zawiedź ich. – po tej motywującej przemowie, Elisa uśmiechnęła się swoim uśmiechem Królowej Śniegu. W tym samym momencie woźnica otworzył drzwi powozu. Stojąca i drżąca z nerwów Lea nie wiedziała czego się spodziewać. Jej oczom ukazał się orszak twarzy. Znanych, jak Clandestine i Edama, oraz wielu nieznajomych. Wszyscy patrzyli z ciekawością w jej stronę. Królowa ujęła wyciągniętą dłoń woźnicy i starając się zachować pełen spokój, zeszła kilka schodków powozu, stając na ziemi. Wraz z polityką Elisy, młoda królowa musiała się prezentować godnie. Suknia z żółtego materiału, przeplatana złotą nitką opinała ciało królowej w prostym kroju, który okazał się być idealnym dla niej. Z pleców Lei spływała zielona peleryna ze złotymi i srebrnymi ornamentami. Na głowie zaś miała diadem. Większy niż ten, który nosiła w noc swego porwania. Elisa jednak uznała, że ta ozdoba wyjątkowo pasuje do urody królowej. No i nawiązywała do korony. Tuziny maleńkich diamentów połyskiwały w słońcu, udając motyw kwiecisty. Rozpuszczone włosy królowej, powiewały na wietrze. Tak, Elisa osiągnęła zamierzony efekt. Oleandra wyglądała bardzo królewsko.
Ale czuła się bardzo głupio. Jak dziecko, które podkradło ubrania matki i bawiło się w nią. Instynktownie wyczuła, że powinna pójść w stronę szlachciców i przywitać się z nimi. Powoli, krok za kroczkiem, w ciężkiej jak stal ciszy posuwała się naprzód. To z jednej strony, to z drugiej mężczyźni kłaniali się młodej władczyni, oddając jej honory. Za każdym razem odwzajemniała gest, uprzejmym skinięciem głowy. Witała znajomych szlachciców i pozdrawiała nieznanych sobie mężczyzn. W końcu stanęła na samym początku tego orszaku, idealnie po środku. Och, jakże chciałaby mieć kogoś, kto powiedziałby jej co teraz powinna robić. W końcu z szeregu wyłamał się pewien młody mężczyzna. Stanął za plecami królowej, kładąc dłoń na wysokości jej krzyży. Widząc uśmiech Elisy na ten widok, uznała, że nie powinna go odganiać.
- Cóż robisz? – spytała jedynie szeptem, z uśmiechem wciąż uparcie wpatrując się w tłum.
- Ratuję sytuację. – odparł z błyskiem w oku – Nadeszła ta chwila! Panowie, walczyliśmy dzielnie. Walczyliśmy długo i krwawo. Walczyliśmy…ślepo! A teraz stoi przed wami ona: powód naszej walki. Nadzieja na lepsze jutro. Oto przed wami stoi wasza władczyni. Sami posadziliśmy ją na tronie! Teraz pozwólmy rządzić. Niech żyje królowa! – mężczyzna zawołał w tłum, powodując w dziesiątkach męskich gardeł ten sam okrzyk. Niech żyje królowa. Tubalny chór niósł się z wiatrem. Królowa spojrzała na nich z dumą. Dojrzała wpatrującą się w nią Elisę. Uśmiechała się wciąż z rezerwą, ale i ona chyba była dumna.
- A ty to…? – spytała Lea, półgębkiem. Cóż, mężczyzna przedstawił ją w piękny sposób, jednak nie wspomniał ani słowem o sobie.
- Jestem synem Elisy. Na imię mi Hal. Dowodziłem tym spiskiem – królowa obróciła głowę w stronę mężczyzny, zaskoczona tą informacją. Chciała spojrzeć na swojego dobrodzieja. Był bardzo wysoki, więc musiała zadrzeć głowę, by dojrzeć jego twarz. Był rzeczywiście podobny do Elisy. Chociaż przez długie niedogodności wojny jego policzki pokryły się zarostem, były tak samo mocno zarysowane jak jego matki. Również oczy Hala były podobnie jasne. Jednak nie tak zimne. Bił z nich ciepły blask inteligencji, a niewielkie zmarszczki w kącikach oczu zdradzały poczucie humoru. Wąskie usta zacisnął w adekwatnie poważnej do sytuacji minie. Pomimo wyraźnych oznak zmęczenia, Hal był niewątpliwie przystojnym mężczyzną. Szczupłym, o silnych ramionach i smukłym tułowiu. Jasne włosy kręciły się czasem niekontrolowanie. Tak, jej wybawiciel był bardzo atrakcyjnym mężczyzną.
- A więc to jest twarz mojego anioła stróża. Dziękuję. – odpowiedziała królowa. Nie wiedziała, czy powinna mu coś obiecać, coś dać, nie wiedziała czy ma takie prawo. W tym momencie do królowej podszedł Edam wraz ze Stephanem.
- Pani, większość Rady Możnych zginęła w walkach, jednak kilku z nich pojmaliśmy i umieściliśmy w lochach, czy masz jakieś rozkazy związane z nimi? – odezwał się ten drugi, wyczekująco wpatrując się w twarz królowej.
- Nakarmić ich i napoić. Chcę, by byli przytomni w czasie przesłuchania. – odparła Oleandra, powodując uśmiech na twarzy Edama.
- Ach, poczekajmy z egzekucjami do koronacji. A teraz cieszmy się, moi drodzy! Kazałem przygotować ucztę na twoją cześć. No cóż, oczywiście, nie jest ona tak królewska jak powinna być, ale w tych warunkach, sama rozumiesz – młodzieniec uśmiechnął się przepraszająco. Przywitał się z Halem jak z bratem. Królowa spojrzała na mężczyzn z uniesionymi brwiami w wyrazie zdziwienia.
- Nie sądziłam, że się znacie.
- Pani, sir Edam Skurczybyk Biringthorn jest moim bratem. Krewnym duszy. – wyjaśnił Hal, ściskając serdecznie przyjaciela.
- A ja jestem twoją krewną z krwi i kości – wtrąciła się Elisa, docierając do królewskiego orszaku.
- Matko… - Hal skłonił głowę Elisie w pokornym geście i uścisnął ją czule. Ta jednak szybko zadecydowała, że nie ma czasu na okazywanie uczuć. Zaklaskała w dłonie, energicznym krokiem oddalając się w stronę zamku:
- Panowie muszą być głodni. Bądź godną gospodynią, wasza wysokość! – uczta istotnie okazała się godna królowej. Stoły uginały się od jedzenia i wina, a królowa, zasiadająca na szczycie stołu nie mogła odgonić się od szlachciców, którzy chcieli wyłożyć jej swoje racje. Długo po północy, hrabia Clandentine zadecydował, że wystarczy tego dobrego.
- Wasza Miłość, czas byś udała się na spoczynek. Jutro musimy zacząć rozmawiać o koronacji. Kobiece ciało nie jest przystosowane do takich emocjonujących wydarzeń.
- Czy ty traktujesz mnie protekcjonalnie ze względu na moją płeć, drogi hrabio? – spytała Oleandra nieco odurzona zbyt dużą ilością wina.
- Dokładnie.
- Powinnam skrócić się za to głowę.
- Ale jestem twoim najwierniejszym sługą.
- Dlatego twoja głowa zostaje na karku – Lea, w asyście hrabiego i kilku służek dotarła do komnaty, gdzie zasnęła snem kamiennym. Wszak emocje ostatnich dni były rzeczywiście bardzo dużym
wyzwaniem. Nieważne jakiej płci byłaby królowa.