4.

Dzień koronacji, wyznaczony na dwa tygodnie po osiemnastych urodzinach królowej zbliżał się wielkimi krokami. W tym czasie Oleandra odwiedziła swoich poddanych. Chciała ich poznać. Chciała zobaczyć swój kraj w całości po raz pierwszy od dawna. W towarzystwie Elisy, jej syna, hrabiego i Edama zjeżdżała wioski i domostwa możnowładców. Wydawało się, że wszędzie witali królewski orszak z najwyższymi honorami i czcią. Aczkolwiek jaka naprawdę była wola poddanych, o tym wiedziały tylko plotki.
Królowa patrzyła na aksamit płaszcza, który miała przywdziać. Czerwona suknia, z wysoką kryzą
była ciężka i mocno rozkloszowana. Tren tłoczonego materiału ciągnął się za Oleandrą kilka metrów. Płaszcz, zapinany pod ozdobnym kołnierzem na dwie złote, bardzo ozdobne klamry był jeszcze cięższy. Włożyła złote kolczyki oraz pierścienie królewskie, wraz z sygnetem po rodzicach, który miała od dziecka. W tym czasie służąca czesała długie włosy Lei w gładkiego koka. W końcu, po spsikaniu nadgarstków pachnidłem była gotowa. Została sama z własnym odbiciem w lustrze. Patrzyła na nią blada dziewczyna z mocno zaciśniętymi wargami. Choć spojrzenie miała niezłomne, serce trzepotało w piersi. Dzisiejszy dzień miał zmienić jej całe życie. Zamknęła oczy, przypominając sobie jak wyglądało jej życie jeszcze kilka miesięcy temu. Była beztroską nastolatką, która w głowie miała głównie zamążpójście. Teraz nawet nie rozważała możliwości wyjścia za mąż na tą chwilę. Musiała pokazać, że jest samodzielną i niezależną władczynią. Nie mogła oddać władzy nad swoimi ludźmi, tymi którzy jej zawierzyli, mężczyźnie. Zawiodła by ich.
Rozmyślania przerwało pukanie do drzwi. W nich stanęła Ruth Artem. Królowa uśmiechnęła się na jej w lustrze tak serdecznie, że niemal stopniało serce. Lea wstała i wyściskała kobietę, która ją wychowała.
- Wyglądasz przepięknie, Wasza Miłość.
- Nie, proszę. Dla mnie zawsze będziesz matką, kochana Ruth. – Oleandra wtuliła się w ramiona kobiety, bliska rozpłakania się. Przy tej kobiecie czuła się bezbronna i uderzała ją własna samotność. – Gdyby nie ty, nie byłabym tym kim jestem. Nie mówię o byciu królową. Nie byłabym sobą. Ty i Bernold daliście mi dom, miłość i rodzinę. Wychowaliście mnie w bezpieczeństwie i w miłości, o której nie mogłabym marzyć, gdybyście mnie nie uratowali. – ponad ramieniem matki, zobaczyła Pana Artem. Oleandra posłała mu szklane, rozczulone spojrzenie. - Ryzykowaliście życie, by mnie ocalić. Nigdy nie będziecie przede mną chylić czoła. – powiedziała poważnie, nie brzmiąc już jak mała córeczka państwa Artem. Wyswobodziła się z ramion Ruth i skłoniła się obojgu, unosząc suknię. – To ja będę wam składać honory za wszystko, co dla mnie zrobiliście. – zaskoczeni rodzice, w osłupieniu patrzyli na kłaniającą się im królową. Nim zdążyli zaprotestować, wyprostowała się i mówiła dalej:
- Mam nadzieje, że pozostaniecie w Vertigè i osiądziecie u mego boku. Zawsze miałam w was serdecznych przyjaciół i niezastąpionych doradców. Nadam wam odpowiednie tytuły. Chcę, by wasz wysiłek, włożony w wychowanie mnie nie przeszedł bez echa. Poza tym, najdrożsi z ludzi, bez was jestem jak dziecko we mgle. – dokończyła królowa, składając dłonie na podołku. Wkrótce rozmowa została przerwana, gdy jeden z hrabiów dał znak, że czas zaczynać. Po ówczesnym, ponownym, wyściskaniu rodziców, Oleandra musiała sama przejść swoją drogę po koronę. Niczym panna młoda szła po długim, czerwonym dywanie, a zebrani po jej lewej i prawej stronie ludzie kłaniali się, zdejmowali czapki z głów i pozdrawiali ją. Lea jednak nie patrzyła na nich. Wpatrywała się w stojącego na podwyższeniu kapłana. Podeszła do niego i wysłuchawszy kilku słów modlitwy, wzięła w rękę królewskie jabłko, a w drugą ujęła berło. Później, klękając na marmurowym stopniu, przymknęła oczy, gdy kapłan wkładał jej na głowę koronę. Wielką, złotą, ciężką koronę, wysadzaną czerwonymi i zielonymi kamieniami.
- Przed wami królowa Oleandra I królowa Vertigè, pierwsza z rodu Qusenno, władczyni księstw zjednoczonych z Vertigè, przewodnicząca Rady Królestwa, generalny dowódca sił zbrojnych i nasza miłościwie panująca władczyni. Zagubiona Królowa w końcu zasiądzie na tronie. – mówił kapłan, gdy Oleandra uważając, by w tej podniosłej sytuacji się nie wywrócić, wspinała się po kilku schodkach na tron. Usiadła nie po lewej stronie, tej dla królowej. Zasiadła na miejscu króla. To miało dać jej władzę równą mężczyźnie. Ściskając w dłoni insygnia, spoglądała na zebranych. Wśród nich dostrzegła jak zwykle dostojną Elisę, za plecami której stał Hal w bordowym, aksamitnym kubraku. Obok niego, ze złożonymi rękami tkwił Edam  w wyjątkowo odświętnym granatowym aksamicie z chustą pod szyją. Patrzył z uśmiechem, od którego królowa czuła wiele pociechy. Równie dużo otuchy przychodziło jej z drugiej strony widowni, gdzie widziała swoich rodziców, wychowawców i nauczycieli. Ukochane istoty, które pomogły jej przetrwać, by znalazła się tu, gdzie była. Wyczekujący, zimny wzrok hrabiego Stephana Clandentine ponaglał królową. Należało coś powiedzieć.
- Nie wiem, co powinna powiedzieć kobieta w obliczu tak majestatycznego towarzystwa. W obliczu przyjaciół, którym zawdzięcza tak wiele. W ciągu tak krótkiego czasu oddaliście mi przeszłość, tożsamość i zagubione dziedzictwo. Wszyscy tu obecni zasługujecie na moją wdzięczność do końca moich dni. Macie prawo obawiać się mych rządów, to oczywiste. Ale musimy patrzeć w przyszłość z jasnym, otwartym sercem i nadzieją. Moja i wasza nadzieja zbuduje lepsze jutro. O nie walczyliśmy i za nie ponosimy najwyższą cenę. Przysięgam wam, moi przyjaciele, moi najdrożsi poddani, moi doradcy, moja rodzino, że dołożę wszelkich starań, by cena zapłacona za moją koronę była warta mych rządów. W obliczu was wszystkich i Boga Wszechmogącego, dedykuję me życie temu królestwu i dobrobycie każdego z was i wszystkich razem. Z waszą pomocą, za waszym przyzwoleniem odbuduję świetność Vertigè i będę dumnie rządzić tym państwem do ostatniego tchu w piersi. Będę go bronić i zasłużę na wasze zaufanie i uznanie dopóki żar tli się w mym sercu. Do ostatniego jego uderzenia jestem waszą królową. – Oleandra wstała, poniesiona własną przemową. Zebrani zaczęli wiwatować. Uśmiech na twarzy królowej rozjaśnił podniosłą minę patosu sytuacji.


Tej nocy zamek Vertigè lśnił blaskiem tysiąca gwiazd. Poświata, bijąca od niego wydawała się niemal oślepiać. Po raz pierwszy od dawna zamek żył. Mieszkający na podzamczu ludzie, przecierali oczy ze zdumienia. Znów widzieli sławę i dumę, którą ich kraj kiedyś się szczycił. Słyszeli muzykę, płynącą z sali tronowej i nie mogli uwierzyć, że zamek znów ożył. Radość udzielała się wszystkim poddanym. Weselili się na swój sposób, wychodząc na ulice, tańcząc i biesiadując. W końcu odzyskali nadzieję. Że będzie tak jak być powinno. W końcu, nawet w najbardziej sceptyczne serca wkradła się nadzieja, na widok najbardziej majestatycznego przedstawienia królewskich rządów - lśniącego w ciemności pałacu.
W czasie uczty koronacyjnej wszyscy chcieli spędzić chociaż chwilę z gwiazdą wieczoru. Królowie, zaproszeni na tężę zabawę chcieli zamienić z młodą królową kilka słów, zapoznać się i dać do zrozumienia, że są otwarci na współpracę. Niektórzy wręcz otwarcie pokazywali zainteresowanie ofertą małżeństwa. Krążąca pomiędzy gośćmi Lea miała w końcu dość. Chciała chwilę pobyć sama. W tym momencie poczuła pod ramieniem uścisk. Hal wyciągnął ją na taras, chciał porozmawiać.
- Pani, wybacz, że zakłócam tak podniosły wieczór.
- Jestem bliska rzucenia ci się na szyję w podzięce. – odpowiedziała z westchnieniem ulgi i opierając się o filar, podtrzymujący rozległy balkon. Królowa wyglądała jakby w końcu wypuściła powietrze, które sprężone w jej płucach utrzymywało ją w dumne, wyprostowanej pozycji.
- Rzucać się nie musisz, choć z pewnością byłoby to bardzo przyjemne. Ale proszę posłuchaj mnie uważnie.
- Zawsze słucham cię uważnie, mam u ciebie dług.
- Otóż o ten dług właśnie mi chodzi.