5.

Flirtujący z jedną z dam Clandestine dojrzał królową, która za oknem gestykulowała energicznie. W ciemności nie widział dokładnie jej miny, ale wydawała się być wzburzona. Jej rozmówca, Hal, chociaż powściągał emocje, również był zdenerwowany. Wkrótce opuścił królową, a hrabia uznał, że powinien porozmawiać ze swoją panią. Jeszcze gotowa coś szalonego zrobić w przypływie babskich fochów.  Clandestine nigdy nie rozumiał skąd w kobietach bierze się tyle impulsywności. Sam hrabia był niczym drapieżnik – ostrożnie badał grunt, zaczajał się i w odpowiednim momencie przypuszczał zabójczy atak. Wielu wrogów Stephana Clandestine przekonało się o śmiercionośnej sile jego metodyki. Przekonali się o tym wszyscy, którzy postanowili wbić mu nóż w plecy. A tych było spore grono. Nie. Nie zamierzał o tym myśleć. Nie teraz. Zacisnął dłonie, strzelając kostkami, udając się w stronę królowej. Jego tor jednak przecięła Elisa, która zatrzymała go dłonią.
- Kochany Stephanie, daj mi chwilę z nią porozmawiać. – poprosiła tonem nieznoszącym sprzeciwu. Nawet nie czekała na odpowiedź hrabiego. Spojrzała na niego tak wymownie, że mężczyzna machnął ręką. Skoro chcesz się męczyć, kobieto. Zdawała się mówić cała postawa hrabiego. Elisa miała w sobie ten lód, nieustępliwość i wyższość, która sprawiła, że nikt nawet nie próbował z nią dyskutować. Pieniądze były gwarantem jej pozycji i zdawała sobie z tego sprawę. Powiewając peleryną w białej sukni z ogromnymi bufami, lady dołączyła do królowej.
- Dziecko…
- Jestem królową – zaznaczyła Oleandra, będąc zbyt wzburzona, by wysłuchiwać protekcjonalnej Elisy. Chciała się jej pozbyć jak najszybciej.
- Ależ tak, Wasza Wysokość. Ale jesteś jeszcze dzieckiem. A ja jestem twoją przyjaciółką. Czyż nie zaopiekowałam się tobą? Czyż nie dbałam o ciebie, gdy moja armia i mój syn walczyli o twoją koronę? Nie zasługuję na wysłuchanie mnie? – spytała retorycznie. Oczywiście, że Oleandra nie mogła sobie pozwolić na zignorowanie Elisy, chociaż bardzo chciała. A lady po raz kolejny tryumfowała. Jej pytania uderzały w dumę młodej władczyni jak maleńkie szpilki, wbijane dokładnie tam, gdzie boli najbardziej.
- Och, oczywiście. Zasługujesz, pani… wybacz… - trzymana pod ramię przez szanowną lady, została usadzona na kamiennej altance w ogrodzie. Zasiadły ramię w ramię.
- Więc wysłuchaj mnie, moja kochana Leo, bo muszę ci coś wyznać. – ton Elisy brzmiał, jakby chciała się podzielić z nią największą tajemnicą. Jakby naprawdę rozmawiała z przyjaciółką. - Kiedy byłam w twoim wieku postawiono przede mną podobne zadanie, jak przed tobą. Tylko ja nie miałam przed sobą kraju, który składał mi hołdy. Ja miałam jedynie złudzenia i sekret. Poznałam mężczyznę, gdy miałam osiemnaście lat. Mężczyznę bardzo eleganckiego, pełnego galanterii i inteligencji. Był kilka lat starszy, ale bardzo przystojny. No cóż, tak się złożyło, że był też królem. Przez kilka tygodni obiecywał mi złote góry. Ale miał żonę. Więc jedyne czego mogłam oczekiwać to zostanie jego oficjalną kochanką. Trochę haniebne, ale na pewno mniej niż bycie jedną z wielu bezimiennych i bez tytułów. Jak się wkrótce okazało, za kilka miesięcy miał przyjść na świat owoc naszego krótkiego, ale intensywnego związku. Pojechałam więc do Ravell i zażądałam od Mortimera deklaracji. Nie dla siebie. Dla dziecka. Tak, szantażowałam go. Kiedy zostaniesz matką, sama  zrozumiesz moją motywację. – Lady potrząsnęła głową, bujając kryształowymi kolczykami, zachowując się, jakby chciała się usprawiedliwić. Macierzyństwo było wszak tym, co każda kobieta ceni najbardziej.
- Królowi chyba spodobał się mój upór, ponieważ nadał mi tytuł i dał posiadłość w stolicy oraz ziemie na wsi – na wakacje. Skorzystałam z okazji i postanowiłam wziąć los we własne ręce. Pomnożyłam majątek, a król odwiedzał mnie i dziecko. Jednak nie wiesz jak ciężkie jest życie, kiedy masz na duszy sekret. Jak ciężko jest być całe życie czyimś wyrzutem sumienia. A teraz, kiedy na tronie zasiada Wishmore… Na Boga, królestwo Ravell czeka zagłada. Mój syn całe życie był na bocznym torze. Od dziecka wmawiano mu, że nic mu się nie należy poza tym, co ja sama dla niego wypracowałam. A ja? Lata milczenia, upokorzeń, strachu i poczucia odrzucenia.
- Hal jest Księciem z nieprawego łoża. Królewiczem Bastardem.
- Znów bystra jak brzytwa, Wasza Wysokość. – Elisa nie potrafiła długo wytrwać w miłym tonie. Jednak królowej to nie obchodziło. Nie powiedziała już nic więcej, a Lady Elisa domyśliła się, że pragnie pozostać sama. Zostawiając za sobą jedynie woń piżmowych perfum, wróciła do zamku. Zabawa trwała w najlepsze, księżyc był już wysoko na niebie i pierwsi odurzeni winem mężczyźni i co mniej chlubne kobiety odchodzili do swych komnat. Oleandra jednak nadal siedziała na kamiennej altance, podbierając podbródek dłonią i wpatrywała się w przestrzeń.
- Nie możesz tracić skupienia, pani. – odezwał się głos zza pleców królowej. Lea niemal podskoczyła, obracając się w stronę właściciela niskiego, głębokiego barytonu. Z pięściami, zaciśniętymi jak do walki.
- Clandestine, nie strasz mnie.
- Lepiej bym robił to ja niż zabójca, czyż nie?
- Oczywiście.
- Gryziesz się, wasza wysokość, co zrobić z prośbą Bastarda. – bez pudła odgadł hrabia. Stanął przed królową i wyciągnął dłoń w jej stronę. Ta jedynie skinęła głową, wzdychając. Ujęła dłoń hrabiego i powędrowała z nim do królewskich ogrodów. Pachniały słodko nocnymi kwiatami i owocami. Tam królowa podzieliła się z hrabią tym, co powiedziała jej lady i tym, o co prosił ją Hal.
- Historia Elisy jest prawdą. Sam pamiętam skandal jaki wywołał romans króla. To znaczy, oczywiście, miał ich na pęczki – jak każdy król – jednak w tym wypadku plotki obiły się nawet o moje uszy tutaj, w Vertigè, ponieważ król dał jej włości i  tytuł. Tak bez powodu. Jakby przyznał się do romansu i uznał syna. Zresztą, wkrótce tak się stało. I to nie raz, a przy kilku okazjach. Jednak decyzja o wsparciu armią Hala jest trudna. Zwłaszcza w twojej pozycji, kiedy jesteś niestabilna na tronie.
- Stawiam pierwsze kroki jako królowa, nie mogę przecież swoim pierwszym dekretem rozpętać wojny z królem, który jest oszalały.
- To mądre myślenie. Ale spójrz na to z drugiej strony, pani. Wishmore jest nieprzewidywalny. Jest chory na umyśle i nigdy nie wiesz, co sobie ubzdura. Jeśli jego armia się umocni, a władza będzie silniejsza, będzie mógł cię zaatakować i zepchnąć z tronu.
- Clandestine, nie mogę uginać się żądaniom Bastarda! – przerwała mu królowa - Na Boga, on nie prosił. On wymaga mojej armii. – oburzenie Oleandry wzdrygało jej ciałem. Nastolatka odbierała inaczej dyplomację. Dla niej emocje nadal grały główną rolę, podczas gdy hrabia zjadł zęby na pertraktacjach i wiedział, że kłótniami, krzykami i trzaskaniem drzwiami niewiele się wskóra. Nadal spokojnie, dokończył swoją myśl:
- Ravell i Vertigè są równymi królestwami. Lepiej dla ciebie by było, gdyby na tronie zasiadał ktoś przychylny twoim rządom. Poza tym, w tych czasach warto dbać o przyjaciół. A nie ma lepszej metody niż spłacanie długów.
- Twoje rady są dla mnie niezwykle cenne, Clandestine. Dziękuję, chociaż nie prosiłam cię o konsultację.
- Ale jej potrzebowałaś. Czyż doradca, który sam wie, kiedy powinien się odezwać nie jest najcenniejszy? Spójrz pani, słońce zaczyna malować się na horyzoncie. Najwyższa pora, żebyś odpoczęła. Pewien, że jesteś bezpieczna w swej komnacie i ja zasnę spokojniej.
- Dziękuję jeszcze raz, hrabio. Dobranoc – mężczyzna schylił się do dłoni swojej pani, ucałowawszy ją z namaszczeniem. Tak skończyła się noc koronacji i zaczął pierwszy dzień rządów królowej Oleandry. Nim jednak zasnęła, posłała Bastardowi liścik:


„Jeden na sześciu wojów z mojej armii jest do Twojej dyspozycji. Wyruszaj jak najszybciej. W razie problemów, wesprę Cię większą ilością ludzi. Dostaniesz zapasy i uzbrojenie. Odbierz swoje dziedzictwo.
Lea.”


Oleandra miała bardzo wiele do zrobienia. Nim przekwitły kwiaty w zamkowych ogrodach książę Hal wyruszył w drogę. Przez ten czas waśnie i niesnaski między Leą i Bastardem przechodziły do historii, po to by po chwili wrócić znów. Dwór po kilku tygodniach przywykł do tego, że każda najmniejsza sprawa była oprószona kłótnią tej dwójki. Nawet Clandestine nie wchodził im w drogę w obawie o własną pozycję. Gdy Hal wraz z armią najemników swojej matki i armią, obiecaną przez Oleandrę wyruszył na zamku zapanowała niezwykła cisza. Królowa została z matką Hala i jego najlepszym przyjacielem, Edamem. Bastard chciał, by Lea była pod dobrą opieką. Ale chciał też, by tej opieki udzieliła jego matce. Zgodziła się w naturalnej konsekwencji zdarzeń, chociaż obecność Elisy momentami doprowadzała ją do szału. Szczególnie wtedy, gdy lady zachowywała się, jakby to ona była władczynią na jej własnym zamku.
Wkrótce Oleandra zaczęła podejmować pierwsze decyzje. Starała się konsultować każdy swój ruch z hrabią i jego przyjaciółmi, jednak nigdy nie działała pod niczyim wpływem. Rządzenie przypominało naukę chodzenia. Były momenty, kiedy nie miała pojęcia, co robi. Nie wiedziała, jaki skutek przyniosą decyzje królewskich dekretów. Była zbyt dumna, by przyznać się do niewiedzy. Ale Clandestine i najbliższy krąg doradców wiedzieli, co robić, by wesprzeć młodą, niedoświadczoną władczynię w trudnych decyzjach. W czasie wolnym od trudnych spraw politycznych Lea spędzała dużo czasu z Edamem. Zabierał ją na polowania, ku oburzeniu wielu konserwatystów i rozbawiał na turniejach i piknikach. Ta strona bycia władczynią była bardzo miła.
Po kilku tygodniach, gdy pierwsze liście zaczynały spadać z drzew, królowa wezwała do siebie Clandestine i jego współpracownika, hrabiego Bracha.
- Panowie, powiedzcie mi, jak wygląda sytuacja na ziemiach królewskich? – Oleandra stała nad mapami swoich włości, zastanawiając się kto jest w ich posiadaniu.
- To stare mapy, pani. – odezwał się Brach, przeczesując palcami siwego wąsa - po przewrocie, ziemie należące do zwolenników króla i królowej…
- Do nas. – wtrącił hrabia Stephan, zakładając ręce na siebie.
- Zostały skonfiskowane przez rebeliantów. Teraz na tych ziemiach mieszkają zupełnie inni ludzie.
- A wy?
- Naszą ziemią jest twój pałac. – wzruszył ramionami starszy hrabia. Królowa milczała przez dłuższą chwilę, zastanawiając się nad sprawiedliwością tego podziału. Nie, nie był sprawiedliwy.
- Ziemie, które są zaznaczone na tych mapach mają wrócić do prawowitych właścicieli. Zaś ziemie, które pozostaną bez właścicieli rozdzielę pomiędzy teraźniejszych mieszkańców waszych włości.
- Pani, ten gest jest bardzo hojny – zszokowany Brach, podszedł do mapy, przesuwając dłonią po polu z własnym nazwiskiem, wypisanym na nim. W tym geście było tyle czułości i tęsknoty, że serce królowej ścisnęło się żalem.
- Ale ryzykowny. – zauważył sceptycznie Clandestine. – Narazisz się bardzo wpływowym ludziom. Na moich ziemiach mieszka syn barona Tholoewa, Lord Coupè.
- Syn dowódcy rebelii przeciwko moim rodzicom? – Lea upewniła się, czy dobrze kojarzy nazwisko z osobą. Odgarnęła długie włosy, które spadały na mapę i przyjrzała się temu miejscu dokładniej.
- Dokładnie.
- Cóż, chyba nie powinnam się ich bać, skoro to ty staniesz się na powrót wpływowym człowiekiem – królowa uniosła nieco brwi, spoglądając na doradców. Uśmiech Stephana Clandestine wskazywał na to, że zyskała w jego oczach dużo szacunku. A to jest nie lada wyczynem.

*****************************************************************************
Taka mała autoreklama. Zapraszam wszystkich bardzo serdecznie na moje dwa inne blogi.
Kryminało-romanso-psychologiczną obyczajówkę http://undercandlestick.blogspot.com/
Oraz klimat fanficu serii książek o Kłamcy http://skine2bone.blogspot.com/

Mam nadzieję, że ten rozdział się udał. Chciałam przede wszystkim pokazać historię Hala i Elisy. W tym opowiadaniu wiele jeszcze będzie historii z drugim dnem i mam nadzieję, że taki obrót spraw wyostrzy wasze zmysły na zagadki, które każdy bohater może za sobą kryć.
Dziękuję wszystkim za miłe komentarze. To, że widzę, że moje bazgroły trafiają do was jest bardzo, ale to bardzo uskrzydlające. Do usłyszenia wkrótce ;*