10.

Jedynym dobrem, które Wishmore gwarantował było bezpieczeństwo od rebelii. Jednak, zostając całkiem sama, bez wsparcia nawet Clandestina, Oleandra ciężko znosiła te czasy. Szalony narzeczony bawił się świetnie wydając kolejne absurdalne polecenia. Niszczył wioski, próbował palić plony, sprowadzał z wioski dziewczyny, z których próbował zrobić sobie harem. Wszystko to trwało w najlepsze, aż do dnia, gdy do zamku dotarły wieści o tajemniczym bohaterze. Ktoś ratował miasto za każdym razem, gdy Wishmore wymyślał kolejny bezsensowny atak, albo dekret.
- Nie, nie, nie! – pieklił się król, szalejąc pomiędzy ukochanymi kwiatami Oleandry. Deszcz, padający nieprzerwanie od kilku dni zmoczył go doszczętnie. Królowa, widząc to zachowanie postanowiła interweniować. Nie chciała, by przyszły mąż umarł na zapalenie płuc jeszcze zanim staną na ślubnym kobiercu.
- Wishmore, wystarczy tego. Co się dzieje?
- Ktoś niszczy całą moją zabawę! – wrzasnął król histerycznym tonem, rozwścieczonego pięciolatka.
- Jaką zabawę?
- Ktoś naprawia wioski, dokarmia wieśniaków i niszczy cały mój wizerunek. – poskarżył się narzeczonej, która powoli zaczynała być równie mokra jak on.
- Ależ to dobrze.
- Dobrze!?
- Oczywiście. Spójrz, mój drogi. Podczas kiedy ktoś jest tym dobrym, niby bohaterem, ty zaczynasz wyglądać na jeszcze surowszego władcę. – zaciekawiony Wishmore słuchał Oleandry i nawet nie zauważył, że ta z każdym słowem ciągnęła go coraz bardziej w stronę zamku.
- Potrzebujesz swojego antagonisty. To ci wyjdzie na dobre. – uśmiechnęła się promiennie, ściągając  kaptur płaszcza, gdy udało jej się wprowadzić króla w mury zamku. Chociaż Wishmore szczękał zębami, przyznał jej rację. Mogła mieć rację. Uspokoiła go tak bardzo, że szalony król pozwolił się nawet obmyć gorącą wodą i zapakować do łóżka. Zażądał jednak obecności narzeczonej. Oleandra więc siedziała przy królewskim łożu aż Wishmore zasnął. Gdy spał wyglądał tak niewinnie. Był przystojny. Równo przystrzyżona broda, długie włosy, delikatne rysy. Och, gdybyś tylko nie był takim szaleńcem…

- To wszystko wydaje się być jakimś złym snem. Koszmarem, z którego nie mogę się obudzić. – Hal spojrzał zrozpaczony na przyjaciela. Edam przybył do niego tak szybko, jak tylko mógł. Nie wytrzymałby ani jednego dnia dłużej w towarzystwie Oleandry i jej obrzydliwego narzeczonego.
- Przyjacielu, jej obłuda napawa mnie odrazą. Wszystkie uczucia, które do niej miałem… do których teraz przyznaję się ze wstydem wyparowały w momencie, gdy zobaczyłem, co zrobiła. Sprzedała się za bezpieczeństwo. Cóż, iście pragmatyczne podejście. – zaciśnięte coraz mocniej palce sir Bringthorna na glinianym kubku z piwem niebezpiecznie bielały. Gardził sobą za to, że kiedyś wydawało mu się, że Oleandra była godna czegokolwiek. Jak mógł być takim głupcem?!
- Nie twoją winą są uczucia do kobiety. A Oleandra nie jest złą kobietą. Jednak przeliczyliśmy się. Sądziliśmy, że dorosła do bycia mądrą władczynią i lojalną przyjaciółką Ravell. Okazało się, że jest niedojrzała do tego, a jednocześnie, że jest tchórzem. Ale nie nazwę jej złą.
- Podziwiam twoją wyrozumiałość, przyjacielu. – Edam pokręcił głową, wprawiając lokatą czuprynę w ruch. Wkrótce mieli wyjechać. Czekali tylko aż nastanie świt, a oddziały Wishmora oddalą się wystarczająco, by im nie zagrażać.

Tak kończyła się bajka o odzyskiwaniu dziedzictwa. Z goryczą przemknęło przez myśl Bastardowi. Już na zawsze nim pozostanie. Bastardem bez tronu. Człowiekiem bez nazwiska i bez praw. Wyjęty spod testamentu ojca. Zawsze będzie bękartem. Bratem Szalonego Króla z nieprawego łoża.  
             Wspaniałe tytuły, czyż nie? Nie było już o co walczyć. Nie było też jak. Hal nie był na tyle zakochany we własnych ambicjach, by poświęcać ludzi, wiedząc, że nie przyniesie to skutku. Dlatego też, gdy armia Oleandry odeszła, on również rozkazał, by jego ludzie się wstrzymali.                      
Wkrótce i siły Wishmora zaczynały topnieć. Znikali za granicę Vertigè. Mógłby zdobyć zamek podstępem, skoro król siedział u narzeczonej. Ale co by to dało? Jak powstrzymałby odbicie zamku? To byłoby samobójstwo. Samotny wilk przeciwko szarańczy Oleandry i Wishmora.
             Przypomniał sobie pewną noc na polu walki. Zmęczenie dawało się Halowi już we znaki.                  

            Ręce mdlały, a nogi ledwo niosły dzielnego Bastarda przez kolejne linie wrogów. A mimo to, czuł, że nie może przestać. Wkrótce zostało mu to wynagrodzone. Zobaczył Wishmora. Siedział w bieli na równie białym koniu. Jasna korona lśniła na głowie króla. A Hal wiedział, że powinna należeć do niego. Nie zważając na kolejne rany, które odnosił, parł do przodu. Chciał go dostać. Był już tak blisko. Widział, że brat go dostrzegł. Spojrzał na niego z konia z błyskiem w oku. Nie przypominał Mortimera, ich ojca. Nie tak pamiętał go Hal. Przypominał jakąś szaloną istotę, która nie rozpoznawała prawidłowo rzeczywistości. Ich spojrzenia spotkały się na dłuższą chwilę. Jednak Wishmore nie wytrzymał długo. Uśmiechnął się z szaleństwem, wypisanym na twarzy, uniósł w górę proporzec Ravell z nadzianą na jego koniec i zawrócił konia. Nie miał nawet odwagi, by stanąć z bratem do walki.
             To wspomnienie przypomniało mu Oleandrę i jej tchórzowski ruch. Jednak pasowali do siebie z Wishmorem. Królewska para tchórzy. Taka była ostatnia myśl Bastarda, gdy wsiadał na koń, by wyruszyć w kolejną drogę. Drogę wstydu, zaalarmowany wezwaniem starego przyjaciela. Jeśli nie mógł odzyskać tronu, postanowił chociaż odzyskać matkę. Wszak to przez niego była w tym okropnym położeniu. Z pomocą Clandestina nadzieja znów zaiskrzyła w sercu Hala.

            Tydzień później, w pierwszą sobotę października, odbywał się bal zaręczynowy na cześć Króla, Królowej i ich przyszłej unii. Zjechali się goście z całego kontynentu, tak jak na koronację Oleandry. Jednak nie było to szczęśliwe święto jak wtedy. Tym razem wszyscy goście byli zmieszani. Nie wiedzieli jak reagować. Bali się, czuła to doskonale. Wszak pod bramami zamku czekała w gotowości prawie cała armia Wishmora gotowa na każde jego skinienie.
            Królowa siedziała po lewicy męża i z posągową twarzą przyglądała się zabawie. Wszyscy goście, rozweselani przez Wishmora nie wylewali za kołnierz. Sama Oleandra trzymała w dłoni mosiężny kielich lecz nie była zbyt chętna do ucztowania. Po zamku krążyły plotki, jakoby Lea miała być brzemienną. Stroniła od jedzenia, wymizerniała, wymiotowała często w samotności.
            Teraz, siedząc w perłowej bufiastej sukni z koronkowym dekoltem i włosami spływającymi niemal już do pasa, misternie splecionymi po bokach w warkocze wyglądała rzeczywiście odmiennie niż zazwyczaj. Bladość jej skóry była podobna do odcienia sukni, a oczy podkrążone bardziej niż w przeszłości.
- Źle się czujesz? – spytał Wishmore, nachylając się do narzeczonej.
- Tak. Jestem zmęczona – odpowiedź nie przypadła do gustu Królowi, jednak Lea odezwała się na tyle głośno, że słyszała to część biesiadników. Oczywistym było, że przyszły mąż powinien zająć się żoną. Z niezadowoleniem, którego nie mógł ukryć, przeprosił gości i pomógł królowej wstać od stołu, gdy ta w swej słabości zrzuciła kielich ze stołu.
            Doprowadził ją do komnaty, gdzie zdjął maskę czułego narzeczonego. Uznał, że skoro już wywabiła go z uczty, a cały świat już wie o ich zaręczynach, należy mu się konsumpcja związku. Tylko cień przemknął po twarzy Oleandry, gdy Król złapał ją w objęcia, przyciskając jej ciało do ściany. Młoda władczyni przywarła plecami do zimnego kamienia i oparła dłoń w fałdach sukni. Jej ruch był szybszy niż mrugnięcie, a ręka Oleandry nie zadrżała.

             Stała pośrodku pokoju w jasnej sukni splamionej krwią. W ręce trzymała sztylet i z szeroko otwartymi oczami, łapała oddech, zgięta jakby chciała się przewrócić. Do komnaty wbiegł hrabia Clandestine. I ujrzawszy scenę, uśmiechnął się.
- Nie sądziłem, że masz wystarczająco duże jaja, by to zrobić, pani.
- Nie sądziłam, że je w ogóle mam. – odparła Lea wciąż wpatrując się w martwe ciało Wishmora. Nigdy wcześniej nikogo nie zabiła. Nigdy wcześniej nie czuła tego dziwnego, obezwładniającego wrażenia. Była panią czyjegoś życia i śmierci. Sztylet tak gładko wszedł w serce Szalonego Króla. Och, wiedziała, że plan jaki uknuła nie będzie łatwy, jednak najbardziej przeraziło ją z jaką łatwością i niemal przyjemnością pozbawiła tyrana życia. Po tylu tygodniach upokorzeń, strachu i smutku mogła w końcu odetchnąć. Te wszystkie razy, kiedy musiała zachować kamienną twarz na pewno odcisną na niej piętno, a pamięć o postępowaniu króla, które doprowadziło ją do mdłości nie jeden raz będzie prześladować ją w koszmarach.
- Udało ci się? – spytała Stephana, próbując otrząsnąć się z szoku. Z włosów królowej kapały maleńkie kropelki krwi. Gdy wbiła sztylet w ciało Wishmora ten zaczął się wyrywać. Zrobiła więc to raz jeszcze. I jeszcze raz. Gdy wola walki uciekła z Szalonego Króla, przygwoździł ją swoim ciałem, niemal dusząc, gdy upadał.
- Tak. Armia wzięła żołnierzy Szalonego Króla z zaskoczenia. Książę, a właściwie król Hal również tu jest. Jak i sir Bringthorn.
- Dobrze. Ogłoś, że Wishmore nie żyje. Żołnierze się poddadzą. – wciąż czuła na sobie ciepłe ciało żywego przez chwilę króla. Jego martwe oczy wpatrywały się teraz w sufit. Jego nieruchome spojrzenie wyrażało bezbrzeżne zdziwienie. Do komnaty ciągle osłupiałej królowej wbiegł Książę Bastard, mijając się w drzwiach z hrabią Clandestine. Złapał jej przedramiona, patrząc na dłonie umazane krwią. Na jej splamioną suknię, dekolt, a nawet twarz i włosy. Nie rozumiał nic. Poszedł za wezwaniem Stephana, który przyjechał w zeszłym tygodniu, opowiadając o tajnym planie odbicia jego matki z rąk zdradzieckiej królowej i jej szalonego narzeczonego.
- Oleandro, co to wszystko ma znaczyć?
- Kazałam części moich ludzi jechać do zamku Wishmora. Prawdopodobnie ta delegacja już dotarła do Ravell z roszczeniami Księcia do tronu. Jesteś królem. – odpowiedź Oleandry zupełnie nie pasowała do tego, co chciał w tej chwili usłyszeć Hal. Oczy królowej patrzyły na niego jakby nie rozeznawały się w sytuacji.
- Co ty zrobiłaś? – spytał Bastard, wpatrując się w oczy pięknej królowej. Powtórzył to pytanie z
zatroskaniem jeszcze kilka razy, przytulając ją do siebie. Wtedy w Lei coś pękło. Rozpłakała się i wyznała Halowi całą prawdę.
- Wishmore mnie porwał. I zaproponował małżeństwo. Uznałam, że to nasza szansa. Że to jedyny sposób, by więcej żołnierzy nie traciło życia jak tej Czarnej Nocy. Zgodziłam się i wstrzymałam armię. Jednocześnie posłałam wieść do Stephana. Żyłam tu tak długo z tym szaleńcem jak długo zajęło mu sprowadzenie swoich oddziałów tu. Chciałam, by Ravell pozostało bezbronne. Chciałam, żeby moja armia zdążyła tu wrócić i, by Clandestine zdążył cię sprowadzić. Ale przez te tygodnie… o Boże… - słowa uwięzły królowej w gardle, gdy próbowała opisać, co działo się przez ten czas w zamku Vertigè. Książę tulił do siebie ciało królowej, próbując ją uspokoić.
- Robiłam, co mogłam, by naprawić po cichu skutki jego działań. Rozsyłałam żywność do wiosek, które podpalał, kazałam naprawiać szkody, które wyrządził, wypłacałam odszkodowania i wysyłałam przeprosiny. Sprzątałam i próbowałam nie doprowadzić do ruiny mojego domu. Ale to, co on robił. To był prawdziwy szaleniec.
- Już. Wystarczy. – Bastard nie chciał tego słuchać. Także dlatego, że do komnaty właśnie wkroczyli strażnicy. Rozkazał posprzątać ciało Wishmora, zasłaniając ramieniem twarz Oleandry, by nie patrzyła na truchło.
            Na zewnątrz armia Hala i Oleandry rozprawiała się z pojedynczymi żołnierzami, którzy nie chcieli oddać się w ręce zwycięzców. Wojna zakończyła się trzy godziny przed świtem. Ogłosiły ją dzwony, zwiastujące pokój.
            Hal został sam. Królowa, której doglądał, spała w łóżku, zwinięta w kłębek. Nawet nie zdjęła zakrwawionej sukni. A on siedział na szezlongu przy oknie, wpatrując się w zniżający się księżyc. A więc został Królem. Królem Ravell. Wojna się skończyła. Już nikomu nie będzie musiał udowadniać swoich racji. Już wszystko, co było jego dziedzictwem będzie w jego własnych rękach. Koniec lat bycia pośmiewiskiem i czyjąś hańbą. Już nigdy więcej. Teraz zbuduje przyszłość o jakiej marzył.
            Świeżo okrzyknięty królem Bastard popatrzył na niespokojnie przewracającą się w łożu królową.
             Wydarzenia minionej nocy najwyraźniej wciąż były świeże w jej psychice. Usiadł przy kobiecie, odgarniając jej włosy. Dotyk Hala sprawił, że uspokoiła się.
- Spokojnie. To koniec. Już nigdy nie będziesz musiała cierpieć takich katuszy. Osobiście tego dopilnuję. Ślubuję ci lojalność do końca moich dni – szepnął tak cicho, że nie był do końca pewien, czy ta myśl została rzeczywiście wypowiedziana na głos. Uświadomił sobie właśnie, że to Oleandrze zawdzięcza swój nowo zdobyty tron. Nawet jeśli postąpiła w bardzo ryzykowny sposób. Nadstawiła za niego karku.


- Jak to zabronił!? – przy wejściu do sektora królewskich komnat piekliła się pewna dama. Rozczochrana i w zabrudzonej kurzem i sadzą na białej sukni. – żądam zobaczenia się z moim synem!
- Lady Eliso, Król Hal wyraźnie zabronił, by ktokolwiek mu teraz przeszkadzał. Szczególnie wymienił panią, Lady – odpowiedział po raz kolejny strażnik, wyglądając na znużonego tą bezsensowną wymianą zdań.
- Tygodniami byłam przetrzymywana w wieży jak ostatni szczur. Jestem królewską matką, do stu diabłów!
- I jako taka, nie powinnaś się tak wyrażać, droga Lady. – hrabia Clandestine ujął Elisę pod ramiona.
- Chcę wiedzieć co tu się stało.
- I z chęcią ci to objaśnię. Ale za tymi drzwiami jest korytarz, w którym jest komnata, w której śpi królowa i prawdopodobnie król. A twoje wrzaski są w stanie obudzić nawet zmarłego. Więc przebicie się przez kilka mahoniowych wrót nie byłoby problemem. Zapraszam na drinka. Czuję, że ci się przyda.
- Podwójnego mi zrób, hrabio.