12.

- Chodź, nie widziałaś jeszcze najlepszego – królowa pociągnęła swoją nową przyjaciółkę w stronę oranżerii. Zbiór egzotycznych roślin był dumą dziadka króla Mortimera, panującego przed Szalonym Królem i przed Halem. Teraz były dumą całego królestwa. Każdy, kto przyjeżdżał w odwiedziny na zamek od razu pytał o słynny zbiór.

- Niektóre z nich są trujące, więc nie dotykaj, bo możesz się poparzyć. – dwie kobiety od kilku dni zwiedzały Ravell. Lea pokazywała nowej damie dworu wszystko, co sama uznawała za warte zobaczenia. Chciała, by Sarabella zaaklimatyzowała się jak najprędzej. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, jak to jest czuć się wyobcowaną i samotną. Chciała tego oszczędzić damie, a poza tym, bardzo polubiła skrytą dziewczynę. Starała się wyciągnąć z niej jak najwięcej i miała wrażenie, że sympatia królowej była odwzajemniana. 

Były w ciągu ostatnich dni na turnieju rycerskim, na ognisku zorganizowanym przez pewnego możnowładcę i jego żonę, a także zwiedziły pobliskie wodospady, o tej porze zamarznięte, rzecz jasna. Trzeba przyznać, że nie traciły uroku pomimo mroźnej pory, a według Sarabelli były wręcz przeciwnie – ładniejsze.

Przez chwilę Lea uwierzyła w dobre intencje Elisy. Wyjaśniła, że sprowadziła Sarabellę, by królowa w końcu miała „damę dworu z prawdziwego zdarzenia”. Najwyraźniej jej się udało. Oleandra i Sarabella zbliżyły się do siebie i cieszyły się swoim towarzystwem jak tylko dwie młode kobiety potrafią.

Sielanka jednak nigdy nie trwa długo, gdy na głowie jednej z kobiet tkwi ciężka, szczerozłota korona. Lea, krążąc pomiędzy pięknymi kwiatami ogrodu zimowego, nie zauważyła nadchodzącego Clandestina. Był zdyszany i bardzo wzburzony. Jego zazwyczaj nienaganny wygląd dzisiaj był zupełnie potargany. Kołnierz skórzanego kubraka w kolorowe wzory był z jednej strony uniesiony, z drugiej zaś wygięty. Futrzany płaszcz, który powiewał złowrogo niczym flaga, nosił ślady zniszczenia, a krótko przystrzyżona fryzura hrabiego upstrzona została płatkami śniegu i zaschniętym błotem. Wpadł do królowej prosto z podróży.

- Pani, - złapał królową za łokieć, odciągając od damy dworu. W kocich oczach hrabiego widać było szalejące niczym miliony tycich błyskawic rozgniewanie. – zamach stanu.  – przez chwilę złowroga cisza i szok malujący się na królewskiej twarzy zagęściły powietrze. Lea działała intuicyjnie w sytuacjach kryzysowych. Nie mogła pozwolić sobie na stracenie zimnej krwi. Pomimo przyspieszonego bicia serca, przeprosiła przyjaciółkę i zabrała hrabiego do swych komnat.

- Kto mu przewodzi? – nie marnując czasu, zaczęła wypytywać go o szczegóły już w drodze.

- Lord Coupè.

- Jak dokładnie wygląda sytuacja? – królowa zamknęła drzwi za przybyszem i kazała mu usiąść, nalewając wina. Był zmęczony i należał się mu odpoczynek.

- Kilka tygodni temu moi szpiedzy dostali potwierdzoną informację o szykującym się ataku. Zebraliśmy armię, by móc ich odeprzeć, a najpierw wyłapać. Jednak mają wsparcie, którego się nie spodziewaliśmy. Silne wsparcie zza granicy. Zajęli twój tron i zagrozili, że stracisz głowę, jeśli spróbujesz go odzyskać.

- Dopóki moja głowa nadal tkwi na karku wciąż jestem królową. Chciałabym, żeby ta wiadomość dotarła do uzurpatorów.

Sarabella, zostając sama w zimowym ogrodzie nie za bardzo wiedziała, co ze sobą począć. Królowa ostatnio była jej najbliższą przyjaciółką i trudno było cichej damie znaleźć sobie zajęcie samej. Wciąż była skrępowana nowym miejscem. A teraz, gdy zamyślona kierowała się do wyjścia skrępowanie dopadło ją jeszcze gorsze. W nieuwadze wpadła na króla. Skłoniła mu się nisko, przepraszając gorączkowo.

- Nic się nie stało. Ty musisz być naszym nowym gościem? Moja matka wspominała mi coś o twoim przybyciu, ale nie zapamiętałem twego imienia, pani. Wybacz.

- Sarabella, Wasza Wysokość.

- A więc, Sarabello, miło mi cię poznać. – król, pomimo majestatycznego stanowiska, ucałował dłoń damy, co wprawiło ją w ogromne zakłopotanie. Na jej policzkach zapłonął rumieniec, co z kolei bardzo rozbawiło Hala. Nie przywykł do tak płochych dziewczyn. Wszystkie do tej pory starały się go kokietować. Odkąd był koronowany jeszcze bardziej.

Przyglądając się tej damie w rozmowie stwierdził, że nigdy nie widział tak niewinnego stworzenia. A jej uroda jeszcze to podkreślała. Jasne blond włosy, subtelnymi skrętami opadające niewiele poza ramiona wyglądały jak anielskie na obrazach w kaplicach. Podobnie jak oczy Sarabelli. Błękitne jak bezchmurne niebo i wpatrujące się we wszystko i wszystkich z wyrazem jakby ciągłego zdumienia. W pewnym stopniu przypominała królowi dziecko, gdyby nie jej ponętnie rozchylone usta i wyraźnie zarysowana linia szczęki. Miała też odrobinę garbaty nos, ale to dodawało jej tylko powabu. Urok kobiety podkreślała również suknia. Bladoróżowa, odcinana pod biustem i przepasana niebieską wstążką. Bez wątpienia mógł nazwać Sarabellę piękną kobietą.

Jak się okazało później, uroda szła w parze z inteligencją. Rozmowa króla i damy wciągnęła oboje tak bardzo, że żadne z nich nie zauważyło, kiedy zrobiła się pora wieczerzy. Przegadali całe popołudnie i Hal musiał przyznać, że poczuł się znów młody i pełny wigoru. Sarabella wydobywała z niego chłopięcość. Jednak nie trwało to wiecznie. Do komnaty zapukał posłaniec, zapowiadając, że królowa Oleandra prosi o pilną rozmowę. Sarabella, nie chcąc przeszkadzać wycofała się jak zwykle po cichu, a Hal pokazał dłonią, by wpuścić królową.

Oleandra wpadła niczym burza do komnaty króla. Hal uniósł aż brwi, zastanawiając się co tak zdenerwowało królową. Nie dane było mu spytać o cokolwiek, gdyż Lea bez zbędnych wstępów wyparowała:

- Hal, błagam, pomóż mi. W Vertigè doszło do zamachu stanu. Grożą mi śmiercią. Nie wiem, co robić. – wyrecytowała na jednym wdechu. Król Bastard wstał z zajmowanego przez siebie fotela i spokojnym krokiem podszedł do królowej. Ujął jej ramiona dłońmi i spojrzał w jej ciemne, przestraszone oczy.

- Przede wszystkim, musisz się uspokoić. Jesteś roztrzęsiona. – królewska dłoń dotknęła policzka władczyni, a ta wtuliła się w niego jak w swojego obrońcę. Bez dwóch zdań, Lea traktowała go jak swoją ostoję.

- Pomożesz mi?

- Oczywiście. Przysiągłem ci lojalność. – ucałowawszy ciemne włosy królowej i obejmując jej drobną postać, zastanawiał się jak rozwiązać ten problem.

- Wyślę armię, położymy temu kres, a jak nam się nie uda to zostaniesz tutaj. Z pewnością prędzej czy później uda nam się odzyskać twoje królestwo.

Jak powiedział tak zrobił. Wkrótce Lea oglądała z okna swojej komnaty jak królewska armia opuszcza teren zamku. Clandestine prowadził oddziały, a na czele całej operacji stanął Edam. Tego wieczoru, kiedy Lea błagała króla o pomoc, ten wezwał w nocy przyjaciela na rozmowę:

- Nie zapomniałem o tym, że kiedy chciałeś walczyć, nie pozwoliłem ci do siebie dołączyć.

- Sytuacja była skomplikowana. – Edam wzruszył ramionami, wspaniałomyślnie wyrzucając tamte wydarzenia z pamięci. Teraz skupiał się na wymyśleniu taktyki szachowej , którą pokonałby Hala.

- Pojawiła się okazja, żebyś nadrobił tamten czas. Oczywiście, jeśli zechcesz. – Hal przeczesał skręcone wciąż po kąpieli kosmyki włosów i przestawił konia, zbierając kolejne szachy przeciwnika. Edam uniósł głowę, jak pies, węszący trop. Nadstawiał uszu z ciekawością, nawet nie przerywając królowi.

- Vertigè jest w stanie wojny domowej. Obiecałem wesprzeć Oleandrę. Ale nie mogę jechać sam. Zbyt wiele spraw tutaj, na miejscu wymaga mojej obecności. A ty jesteś jedyną osobą, której ufam na tyle, by postawić cię na czele armii.

- Przyjacielu… to znaczy, Wasza Miłość, nie wiesz ile to dla mnie znaczy.

- Nie ciesz się zbyt szybko. Jedziesz z Clandestine.

- Zawsze mogę go zepchnąć z konia w odmęty rzeki. – Edam wyszczerzył zęby, chociaż król właśnie zabrał mu królową. Niechęć hrabiego i sir Bringthorna była powszechnie znana. Byli jednak w swojej zajadłej antypatii bardzo zgodni. Funkcjonowali jak te małżeństwa, które wciąż się ze sobą kłócą, ale nie potrafią żyć bez siebie.

Teraz Lea z duszą na ramieniu patrzyła za odjeżdżającymi oddziałami. Znów obawiała się przyszłości. Nie wyobrażała sobie jak mogłaby zostać w Ravell, kiedy jej kraj jest nie tak daleko. Zaledwie kilka dni drogi. Być może mogłaby tu być jako żona Hala. Jeśli by ją zechciał, oczywiście. 

Żoną? Och. Ta myśl sprawiła, że aż spuściła zawstydzony wzrok. Królowa, zajęta wiecznie sprawami wszystkich innych dookoła ignorowała własne bijące mocniej serce za każdym razem, gdy Hal pojawiał się w pobliżu. Miała dwadzieścia lat, a jej serce powinno przeżywać teraz najwyższe wzloty i najboleśniejsze upadki. Miała czas na namiętność i szaleństwo. Chciała gorącego uczucia.

Ale najwyraźniej pozostało jej zajmowanie się sprawami swojej korony. Pomyślała karcąco, widząc na dziedzińcu króla i Sarabellę, którzy roześmiani, trzymając się za ręce wracali z lasu w stronę zamku. Głupie myśli rodzą rozczarowania, jakby powiedziała Elisa.