13.

Kolejne tygodnie były dla Oleandry prawdziwą udręką. Nie potrafiła znaleźć sobie miejsca i żadna z rozrywek organizowanych przez Hala, by ją rozweselić, nie potrafiła zdusić w sercu królowej tlącego się pożaru niepokoju. Jej dwórki również dokładały wszelkich starań, by choć na chwilę odciągnąć myśli królowej od puczu w Vertigè. Pomimo, że dzielne damy dworu dwoiły się i troiły, by jakoś odgonić czarne chmury znad głowy królowej, mrok wciąż zasłaniał jej twarz.

Nie potrafiła znieść myśli, że gdzieś tam, daleko stąd Edam, Clandestine i wielu, wielu innych narażali życie dla niej. Otrzymywała listy od hrabiego i od sir Bringthorna i to były jedyne momenty, gdy Oleandra rozchmurzała się chociaż na chwilę.

- Postanowiłem ci je przynieść osobiście, żeby choć przez sekundę zobaczyć twój uśmiech. - Hal usiadł obok królowej na kamiennej ławeczce w ogrodzie, podając jej kopertę zapieczętowaną herbem rodu Bringthornów.

- Tylko wtedy wiem, że obaj są cali i zdrowi. Gdy oczekuję na kolejny list nie mogę przestać sobie wyobrażać najgorszego... 

- Żartujesz? Leo, te dwa czorty prędzej się zagryzą niż pozwolą, by czyjkolwiek miecz choćby połaskotał któregoś z nich. - król Bastard starał się jak mógł, by znów zobaczyć w oczach Oleandry ulgę.

I choć przez twarz królowej przebiegło coś na kształt uśmiechu, wciąż ściskała kurczowo zawiniątko z listem. Hal zauważył, że jego żarty wcale nie pomagają. Chciał ponad wszystko na świecie widzieć Oleandrę szczęśliwą, ale czuł się kompletnie bezradny. I winny. W końcu to również przez niego została królową, a co za tym idzie, była w ciągłym niebezpieczeństwie. A on nie mógł zrobić nic więcej, by jej pomóc. Nie mógł chwycić za miecz i jej bronić. Miał na głowie własną koronę i ciężar własnego królestwa. Nie potrafił wyjaśnić swoich uczuć. Był zagubiony i skrępowany. Nachylił się w stronę Lei i ucałował jej ciemne włosy.

- Wszystko będzie dobrze. Przetrwamy to, moja droga. - Oleandra spojrzała na króla bez słowa. W jej ciemnych oczach widział tyle rozpaczy i bólu, że serce Hala złamało się w pół. Nie mógł znieść jej cierpienia. Odchrząknął, czując się idiotycznie. W takiej chwili, gdy potrzebowała go najbardziej potrafił rzucić tylko taki banał. Będzie dobrze. Nic ponad to. Powoli podniósł się, zostawiając królową samą.

Oleandra rozejrzała się dookoła. O tej porze zamkowe ogrody były puste i ciche. Tego właśnie potrzebowała. Tak przynajmniej sądziła. Cisza, która miała ukoić jej galopujące myśli jednak wcale nie przynosiła pociechy.

Jedyna osoba, która potrafiła zabrać ten cały ból na świecie właśnie odeszła. A Oleandra nie zrobiła nic, by go zatrzymać. Pragnęła towarzystwa, bliskości i siły Hala jak nigdy wcześniej, ale zatracając się w rozpaczy, odtrąciła go od siebie. 

Skuta lodem ziemia wydawała się być idealnym przedstawieniem zachowania królowej. Stała się królową śniegu. Na gałęziach drzew osadził się śnieg, który połyskiwał w promieniach słonecznych jak kruszec, z którego była zrobiona jej korona. Mróz rysował na szybach wzory jak na królewskich sukniach.

Powoli, z bijącym mocniej sercem, Oleandra otworzyła list od Edama.

"Wasza Wysokość,

Trudno wybrać mi zdanie, od którego powinienem zacząć ten list. Wydaje mi się, że najlepiej zacząć od tego, co jest dla Ciebie najważniejsze, czyli od meldunku.

Nasi chłopcy radzą sobie bardzo dobrze. Bez strachu w sercu utrzymują pozycje. Wróg jest bardzo silny. Wygląda na to, że lord Coupè ma wsparcie z zewnątrz. Mimo to, nasza armia broni swojego terenu. Na tą chwilę nie cofamy się, ale też nie przemy na przód. Robimy co możemy, by odzyskać Twój zamek, ale to nie będzie łatwe. Wszyscy jednak walczymy za Ciebie z całą mocą. Nikt nie zamierza się poddać. Sam hrabia Clandestine wycina w pień wszystkich dookoła. Masz naprawdę oddanych ludzi, Pani.

W Ravell na pewno zaczyna przebijać powoli wiosna. Mam nadzieję, że gdy nadejdą roztopy będziemy mogli wbić Twój proporzec na szczycie wieży zamku.

Twoje historie z zamku bardzo podnoszą na duchu wszystkich chłopców. Prawie jakbyś była tu z nami. Mi samemu bardzo brakuje Twojego śmiechu. Brakuje mi naszych wyjazdów na kuligi i naszych potańcówek. Tęsknię, Pani, za domem, za przyjaciółmi i nawet za zgryźliwą Elisą. Nie mówiąc o pysznych pasztecikach z barszczem.

Mam nadzieję, że wkrótce wszyscy posmakujemy znów przysmaków Ravell.

Myślę o Tobie w każdym dniu, Pani.

Z oddaniem,

Edam." 

Przez następne tygodnie Oleandra krążyła po zamku niczym duch. Czasem w towarzystwie dwórek, albo damy Sarabelli, ale przeważnie była sama. Dostrzegała więź, która narodziła się pomiędzy królem i jej damą dworu. Gorycz rozczarowania nie była wcale mniejsza przy obawach Oleandry o swoją koronę.  Rozumiała, że w tej sytuacji nie była zbyt atrakcyjnym towarzystwem dla młodego króla. Nie potrafiła skupić się na prostej rozmowie. O romansach czy flirtach nawet nie myślała. Zainteresowanie Hala szybko więc przeniosło się z zatroskanej królowej na młodą i pełną niewinnego uroku damę.

Widząc króla i Sarabellę razem nie potrafiła zabić tego zazdrosnego chochlika, który siedział jej na ramieniu. Chociaż uśmiechała się z rezygnacją, czasem, przez jedną krótką chwilę miała ochotę krzyczeć. Ale nigdy nie krzyknęła. Nigdy nawet nic nie powiedziała. Lekcje Elisy najwyraźniej działały. Królowa kryła swoje emocje. I tylko poduszka w jej alkowie rano bywała bardzo wilgotna. I czuła się podle. W końcu miała tyle powodów do smutku, a ona cierpiała z powodu złamanego serca.

List, który otrzymała dwa tygodnie później od hrabiego Clandestina jeszcze bardziej wpędził królową w wyrzuty sumienia.

Hrabia pisał, że przy bitwie w zamieci wielu żołnierzy ucierpiało. Po obu stronach. I to nie tylko ze względu na wrogie ostrza. Nawrót zimy zaowocował wieloma odmrożeniami i głodem wśród żołnierzy. Mając przed oczami obraz umierających z chłodu i wycieńczenia wojowników, Oleandra miała ochotę gryźć ze złości ściany. A jakby tego było mało, okazało się, że w walce ucierpiał Edam. Ten słodki, zabawny Edam, który nie tak dawno pisał tak żartobliwe listy. Hrabia nie wspomniał w jakim stanie jest przyjaciel króla, a to potęgowało niepokój.

- Nie zazdroszczę ci. – za plecami Oleandry odezwał się głos Królowej Matki. Lea, nachylona nad biurkiem pełnym listów z rozkazami, wzniosła oczy do nieba. Ostatnim czego potrzebowała było przechwalanie się Elisy. Na jakikolwiek temat. Obróciła się do Lady z kamienną miną.

- Tak, moje najgorsze obawy się sprawdzają.

- Twój kraj jest w niebezpieczeństwie. Możesz stracić wszystko. Wiem jakie to uczucie, stać nad przepaścią i patrzeć w czarną otchłań pod swoimi stopami. – doprawdy, cóż za niesamowitą osobą była Elisa. Za każdym razem, kiedy Oleandra przekonywała się, że nie ma w niej ani krzty człowieczeństwa, ta mówiła coś, co sprawiało, że Lea nie mogła nie pałać szacunkiem i sympatią.

Na te słowa nie potrafiła jednakowoż nic odpowiedzieć. Zagryzła dolną wargę, czując, że tym gestem otworzyła ranę, która ledwo zdążyła się zasklepić. Zbyt często w ten sposób pokazywała zdenerwowanie.

- Wszyscy czekają na twój następny ruch. Najlepiej byłoby, gdybyś zademonstrowała swoją siłę. A tutaj nie masz zbyt dużej swobody. No, ale oczywiście, nie możesz przecież ryzykować wyjazdem na pole bitwy. A swoją drogą, uciszanie żartów o tym, że panienka Sarabella zwinęła ci Hala sprzed nosa zaczyna mnie męczyć. Przyszłam się poradzić: w jaki sposób ukarać tych żartownisiów z twojego nieszczęścia?

- Przekazując im nowinę o moim zwycięstwie. Na każdym polu. – Lea uśmiechnęła się diabelsko, zostawiając osłupiała Elisę samą w komnacie. Błysk w oczach królowej tak bardzo pożądany przez Hala, sprawił, że na plecach Królowej Matki pojawił się nieprzyjemny dreszcz.

Konie parskały, a kopyta miarowo uderzały o jeszcze zamarznięty gościniec, gdy niewielki oddział zakapturzonych postaci przemieszczał się pod osłoną nocy na wschód. Wieśniacy mający jeszcze przez kilka godzin smacznie spać nim wyruszą do kościoła na poranną mszę nie mieli pojęcia, że pod ich oknami przemykała królowa na swoim ukochanym czarnym koniu.

Gdy słońce wstało, a na dworze w Ravell dworzanie rozpoczynali nowy dzień w jednej z komnat rozgorzała wrzawa: 

- Podsunęłaś jej pomysł wyjazdu?! Matko, czy ty oszalałaś?! – Król patrzył z niedowierzaniem na matkę, opierając dłonie na biodrach.

- Nic jej nie podsunęłam. Samą mnie zaskoczyła. – Elisa niewinnie wzruszyła ramionami. Układała włosy w wygodny i elegancki kok z pomocą służącej, przyglądając się w lustrze synowi.

- Rozszarpią ją jak tylko postawi stopę na ziemi Vertigè!

- To nie twoje zmartwienie. Przypominam ci, że jesteś królem Ravell, a nie Vertigè. – widząc jak Hal z niedowierzaniem otwarł usta, próbując znaleźć jakąś odpowiedź, przewróciła oczami. Biała koszula luźno zwisająca przy szyi, gdzie powinna być zawiązania, drgała przy każdym ruchu ramion oniemiałego króla. Próbował wymyślić sposób jak ruszyć na ratunek swojej przyjaciółce, ale nie potrafił naprawić bałaganu matki. Nie teraz, kiedy był po uszy zagrzebany w sprawach związanych z objęciem tronu. Jedyna nadzieja w tym, że Edam zapewni jej bezpieczeństwo.

Elisa ponownie przewróciła oczami, odganiając służącą i wpięła wielkie, rubinowe kolczyki w uszy, wstając z miejsca.

- Oleandra nie jest twoim zmartwieniem, synku. Jest wiele rzeczy, które powinny zajmować twoje myśli. I są one tu, na miejscu. – to powiedziawszy, ucałowała policzek syna i zostawiając go wciąż bez słów, odeszła na śniadanie.

Otępiały Hal potrzebował chwili, by zebrać myśli. Z jednej strony szalał z obawy o Oleandrę. Z drugiej był wściekły na Elisę. Doskonale wiedział, że stara manipulantka podsunęła jej pomysł wyjazdu. Stał w obliczu możliwości utraty Lei. Ta myśl go przerażała. Ale jednocześnie, z czym czuł się paskudnie, brak królowej na zamku dawał mu wytchnienie.

Nie potrafił poradzić sobie z jej bólem, a jednocześnie nie mógł żyć dalej, gdy wciąż napotykał jej smutne oczy. Teraz był wolny. I mógł skupić się na rzeczach, które według matki powinny zajmować jego myśli.

Tylko dlaczego czuł się z tym aż tak źle?