15.

Wiatr, przynoszący zapach wiosny, szarpał włosy królowej, gdy ta przyglądała się kolejnym działaniom swoich wojsk. Ze wstydem pomyślała jak bardzo to wszysto przypomina jej grę w szachy. Na sąsiednim wzniesieniu widziała Lorda Coupè, który wraz ze swoimi doradcami ustalał kolejne posunięcie. Oleandra na krótką chwilę uchwyciła spojrzenie przeciwnika na sobie. Dzieliła ich zbyt duża odległość, by mogła być pewna, ale czuła chwilowe połączenie między nimi. Niczym dwójka graczy ze spokojem planowali ruchy wojska. Oleandra starała się pamiętać, że nie rozporządza pionkami, tylko ludźmi.

- Przesuńcie tyły na prawą flankę. Zdejmijcie stamtąd rannych i spróbujcie umocnić pozycje. – rozkazała, zaciskając dłonie mocniej na lejcach swojego kasztanowego wierzchowca.

Stojący za jej plecami Clandestine skinął głową, wysyłając dowódców, by zajęli się rozkazami. Przez chwilę wątpił w królową. Po jej pojawieniu się tutaj sądził, że to koniec, że będą musieli oddać władzę w ręce zbuntowanych możnowładców, bo szalona królowa da się zabić. Szybko jednak udowodniła, że ma zmysł taktyczny. Ale, co doradca zauważył z nielada przyjemnością, Oleandra wyzbyła się królewskiego poczucia o wiedzy absolutnej. Szukała rady i gdy widziała, że argumenty są silne, potrafiła zmienić zdanie. Oczywiście, aspekt podniesienia morale w obozie był również niezaprzeczalny.

Zabieg, który właśnie wdrażali w życie dowódcy królewskiej armii najwyraźniej miał okazać się skuteczny. Przewaga wroga znacznie się zmniejszała, by w końcu zmusić ludzi Coupè do opuszczenia swojej pozycji o kilka metrów.

Mina Oleandry była nieodgadniona. Kosmyki ciemnych włosów owiewały jej bladą twarz, tajemniczo zasłaniając każdy przebłysk uśmiechu. Niezaprzeczalnie jednak hrabia widział jego cień.

Gdy walki zostały znów przerwane, Oleandra pospieszyła do obozu, by zobaczyć się z Edamem. Te chwilowe przerwy były dla żołnierzy wytchnieniem. Te kilkugodzinne, kruche jak szkło rozejmy były pasmem udręk planowania dla dowódców. Lea nie zamierzała jednak od razu zajmować się tym, co dzieje się na planszy szachowej. Najpierw musiała pocieszyć tych, którzy w jej imieniu poczuli smak żelaza.

„Przyjacielu,

Postanowiłem napisać do Ciebie z dwóch powodów. Po pierwsze, wiem, jak bardzo korci Cię, by znaleźć się tu, między nami. Po drugie, mam teraz mnóstwo czasu na pisanie listów.

Sądzę, że zniknięcie Oleandry było dla Ciebie tak wielkim zaskoczeniem jak dla mnie jej pojawienie się. Nie musisz się jednak martwić, dbam o nią jak o własną siostrę. To znaczy, dbałem pókim był zdolny do utrzymania miecza. Teraz, ku mej największej boleści, nawet trzymanie pióra jest dla mnie wyzwaniem. Nie martw się, mimo to, bo jestem silny – jeszcze żadne zdradzieckie ostrze mnie nie powstrzymało od walki, więc i teraz się to nie zmieni. Medycy mówią, że rany goją się wyjątkowo szybko. Zdradzę Ci sekret: to wszystko zasługa trunków, które przemyca mi pod osłoną nocy Clandestine.

Wierzę, że ta walka jest konieczna, królu. Nigdy nie uciekałem od wojny lecz patrząc na ból i śmierć moich towarzyszy w namiocie lekarza zaczynam wątpić w jej sens. Uwierz mi, stara przyjaciółka, Kostucha, rozgościła się na granicy Vertigè w najlepsze. Czuję jej obecność niemal fizycznie. Każdego dnia czuję jej smród i jej drażniący dotyk, jakby próbowała mnie pocieszyć jednocześnie igrając ze mną. 

Nie odczuwam już strachu. To znika w momencie, gdy Twoje ciało przeszywa ostrze. Ale odczuwam obrzydzenie. Nie masz mnie za tchórza, mam nadzieję? Ja po prostu chyba dojrzewam. Och, straszne to słowa, ale tak. Nie jestem już chłopcem skorym skoczyć w ogień dla zabawy. Coraz trudniej mi odbierać życie i patrzeć jak odchodzą moi przyjaciele. Co oczywiście nie oznacza, że postanowiłem uciec od walki. Przeciwnie. Gdy tylko będę w stanie utrzymać w dłoni miecz znów wyruszę w jatkę.

Napisz, drogi przyjacielu, co słychać w ojczyźnie. Nie będę pisał Ci, co słychać u Oleandry, gdyż na pewno sama zdaje Ci regularne raporty. Wszak przed wyjazdem dwór wręcz huczał od plotek na wasz temat. Ja, rzecz jasna, trzymałem się z dala od babskiego gadania, ale wiesz jak trudno od tego uciec na naszym dworze.

Czekam niecierpliwie na wszystkie wieści od Ciebie.

E.B.”

Czytając słowa Edama, Hal na przemian uśmiechał się i smucił. Jakże tęsknił za ciętym językiem swojego przyjaciela. Tęsknił za jego trafnymi podsumowaniami i złośliwościami, którymi raczył go zawsze wtedy, gdy królewską twarz spowijał mars. Trudno było mu czytać o wojnie, w której nie mógł brać fizycznie udziału.

Uwięziony w złotej klatce własnej korony mógł jedynie wymieniać z Oleandrą listy na temat taktyki wojny. Tak, kontaktowali się ze sobą, tu Edam miał rację. Jednak ich korespondencja była daleka od czułych listów, które wymieniali przy poprzednich rozłąkach. Teraz nie potrafił otworzyć serca przed królową, a ona rówież nie robiła nic, by ten chłód zażegnać. Stawali się coraz mniej przyjaciółmi, by stać się coraz mocniej dwojgiem władców.

Potrzebował samotności, chciał przemyśleć słowa sir Bringthorna i skonstruować jakąś sensowną odpowiedź. Siedział więc na szczycie muru przy wschodniej wieży, pomiędzy milczącymi strażnikami mijającymi go jak cienie. 

Nie czuł chłodu, chociaż przedwiośnie wykluwało się bardzo powoli można powiedzieć, że wręcz leniwie. Połacie śniegu wciąż sprawiały, że buty poddanych skrzypiały na drodze, a kałuże przy gościncu topniały tylko po to, by za chwilę znów zamarznąć. Jedynie noce, takie jak ta, nadawały tej aurze trochę powabu.

Król, pochłonięty rozmyślaniami zszedł do swoich komnat, by tam skonstruować odpowiedź na list Edama. Nie było mu to jednak dane, gdyż nocną ciszę rozdarł stukot pantofli Elisy. Bez pukania wdarła się w półsenny świat syna, wymachując mu przed oczami listem. Jakby straciła dech w piersiach, próbowała wykrztusić słowa, jednak te nie składały się w całość.

- Sarabella... Porwali... – tylko tyle udało się królowi wysłyszeć ze słów matki. Tylko tyle, ale aż tyle wystarczyło, by Hal natychmiast zarządził mobilizację. Czytając list porywaczy, król wiedział już, co robić. Nim zapiał pierwszy kur, Hal na czele oddziału swoich najlepszych ludzi pokonywał las, gęsto porastający ziemie dookoła zamku.

 Wojna bez wątpienia była najpaskudniejszą rzeczą, jaką Lea w życiu widziała. Starała się dodawać swoim żołnierzom siły, gdy ci zbiegali, bądź ranni schodzili z pola walki. Od wielu tygodni starcia nie były tak silne i tak krwawe.

Chociaż wszystko zapowiadało się spokojnie, wschodzące słońce zdradzało niepokój. Już wtedy Edam wiedział, że będzie zachodziło bardzo krwawo. Od prawie tygodnia był już w pełni zdolny do walki. Co prawda, Oleandra namawiała go, by jeszcze odpoczywał, lecz młody hrabia nie mógł już znieść leżenia w łóżku. Prawdopodobnie przez swój upór nie walczył zbyt długo z królową, gdy tego ranka próbował ją przekonać, by nie szła na pole walki. Nie spodziewał się, że Lea posłucha jego przeczuć, ale jednak uznał, że warto chociaż spróbować.

- Dobrze, pani. Będę więc tuż u twego boku. – odpowiedział zrezygnowany, sposobiąc się do walki.

- Tym bardziej nie ma powodu, bym zostawała tutaj. – uśmiech królowej nie schodził z jej ust. Sir Bringthorn nie wiedział tylko kogo Oleandra próbuje przekonać o swojej wesołości. Siebie, czy wszystkich innych?

Wkrótce zamieszanie było tak ogromne, że nie było już bezpiecznego miejsca. Edam musiał przestać pilnować Jej Królewskiej Głupoty, jak nazwał ją dzisiaj w myślach kilka razy przez jej upór, by trwać na polu walki. 

Ruszył do walki. To samo zrobił Clandestine i cała reszta do tej pory stojących z boku dowódców. Nie zauważyli nawet, kiedy i królowa została zmuszona sięgnąć po miecz, zaatakowana przez rozjuszonego śmiałka.

- Widzę, że moje lekcje nie poszły w las. – odezwał się sir Bringthorn, stając z Leą plecami do siebie. Najwyraźniej dobra bójka sprawiała, że nie był już obrażony.

- Jestem pojętną uczennicą. – odpowiedziała królowa, odpychając atak napalonego śmiałka. Bronił jej cały oddział, a mimo to wciąż miała pełne ręce roboty. Nie bez wstydu niedługo przyznała przed samą sobą, że czuje się zmęczona. Walczyli zaciekle jak nigdy wcześniej, co zauważył Clandestine. Jedną z lepszych cech hrabiego było to, że potrafił przyznać się do błędu. Teraz też to zrobił. Wiedział, że źle ocenił działanie królowej. Nie było głupie. Było bardzo odważną deklaracją i demonstracją siły. To ostatnie przemyślenie zachował jednak dla siebie.Jednak widząc jaki efekt daje jej obecność na polu walki, rozumiał, że nie mogła uciec.