16

W pierwszych słowach mego listu chciałam podnieść na duchu wszystkich tkwiących w głębokiej depresji przez zaczynający się rok szkolny. Dacie radę! Chciałam pozdrowić również brać studencką, tonącą w rozpaczy przy kampanii wrześniowej (jak ja). Nie martwcie się warunkami - i tak będziemy podawać wszyscy frytki w McDonalds' (ja szczególnie)!
Chciałam skorzystać jeszcze z okazji i pozdrowić Hagiri z Rozmów Międzymiastowych, która jest teraz również Hagiri z Ulicznic . Proszę wchodzić i czytać to cudeńko.
Całuję was wszystkich mocno, a teraz zapraszam na rozdział 16.

*************************************************************************

Całą noc szczęk stali mieszał się z jękami konających i rannych. Przewaga długo nie była po niczyjej stronie, ale na kilka godzin przed świtem Edam zauważył, że szala zwycięstwa przechyla się na ich stronę.

Postanowił to więc wykorzystać. Przegrupował oddziały i uderzył pełną mocą w sam środek szeregu wroga. Rozciął jego siły na dwie części. To wykorzystał Clandestine ze swoimi ludźmi, odcinając drogę do powrotnego zwarcia szyku rebeliantom. Z królową przy boku ciął zapamiętale jednego mężczyznę za drugim.

Marcowe słońce leniwie wstawało na horyzoncie, oślepiając walczących. Wydawali się opadać z sił zarówno po jednej jak i po drugiej strony. Mdlejące kończyny odmawiały posłuszeństwa. Wtedy to z szeregu wystąpił lord Coupè. Niespostrzeżenie zakradł się za królową i sięgając ze swojego konia wbił miecz pod jej żebra. Zajęta bronieniem się przed atakującym ją młodzikiem z tępym mieczem nie zauważyła nadchodzącego po cichu wodzireja rebelii. Wkrótce poczuła ból, a Coupè  spadł z konia, silnie pchnięty przez Clandestina.

- Głupcze. – hrabia kopnął miecz mężczyzny w jego stronę. Broń Clandestina zwisała luźno w uścisku zakrwawionej dłoni przy boku. – Wstawaj i walcz.

Nie trzeba było tego powtarzać lordowi dwa razy. Natychmiast skoczył na równe nogi i patrząc z tryumfem w oczach, uniósł miecz.

- Poddaj się Clandestine. Pokonałem cię. Pokonałem królową. Przyłącz się do mnie i zbudujemy nowy kraj razem. Nie skazuj tych ludzi na śmierć za kogoś kto za chwilę wyzionie ducha.

- Powiedziałem: walcz. Nie zabieraj mi czasu gadaniem! – hrabia przypuścił atak, wysuwając lewą nogę do przodu i opierając na niej ciężar ciała, sięgnął ciała przeciwnika. Ten jednak zdołał uskoczyć przed śmiertelnym ciosem. Błyskawicznie odparł atak, jednak hrabia zablokował jego broń w dole i obracając się na lewej nodze uderzył lorda w twarz tak silnie, że złamał mu nos.

Wkrótce niemal wszyscy przestali walczyć, patrząc na zajadły pojedynek dwóch przywódców. Wiedzieli, że pomiędzy tymi dwoma rozgrywa się właśnie los tej wojny. Zwycięstwo było przypisane tylko jednemu z nich.

Z dala od krwawiącej ojczyzny Oleandry, w samym sercu Ravell tętent kopyt królewskiej armii przybocznej rozbrzmiewał echem po całym lesie. Sarny nadstawiały uszu, ciekawe niecodziennego zjawiska, a płoche zające w panice szukały kryjówki. Nawet nieustraszone wilki wolały poprzestać na węszeniu śladów jeźdźców.

Hal nie myślał jak król. Nie myślał nawet jak mężczyzna. Znów myślał jak wojownik. Zadaniowo. Wiedział, co ma robić, a zmysł żołnierza podpowiadał mu najlepszy sposób do osiągnięcia celu.

Wstyd się przyznać, ale tego mu brakowało. Od dawna chciał wyrwać się z okowów własnej korony i znów poczuć koński grzbiet pod sobą, wiatr, mierzwiący mu włosy i adrenalinę, buzującą we krwi. Jednak sytuacja, która umożliwiała mu te słodkie uczucia skutecznie okraszała je goryczą. Myśl, że gdzieś tam, w lesie, przerażona Sarabella nie wie, czy kiedykolwiek jeszcze wróci do domu, sprawiała, że pospieszał konia coraz bardziej. Obiecał sobie, że gdy tylko ją znów ujmie w ramiona, nigdy więcej nie dopuści do tego, by stała się jej krzywda.

Nim słońce wpełzło na sam czubek nieba, wybijając południe, drużyna króla dotarła do małej chatki w lesie. Przezornie, skryli się w lesie, próbując wybadać sytuację.

- W środku może być od pięciu do siedmiu porywaczy. – oznajmił strażnik przyboczny króla, Aurie, klękając przy władcy, ukrytym w gęstwinie krzewów.

 - Świetnie. Mamy przewagę liczebną.

- I element zaskoczenia. – gdy tylko Aurie wymówił te słowa, spomiędzy liści padło kilka strzałów. Król i jego oddział rzucili się do walki. Wkrótce dwóch łuczników padło trupem, trafieni strzałą żołnierza, którego wcześniej sami dosięgli strzałą.

- O ironio. – mruknął Hal, upewniając się, że rana jego człowieka jest powierzchowna. Strzała jednie drasnęła ramię mężczyzny, zostawiając fragment grotu płytko w skórze. Bez wahania, Hal wyrwał grot, tkwiący w jego ramieniu i opatrzył ranę fragmentem swojej peleryny. Wtem dołączył do nich nowy mężczyzna. Wyszedł z chatki, wlokąc ze sobą bladą z przerażenia Sarabellę. Trzymał nóż przy jej szyi, a za nim mierzyło do króla z łuków przynajmniej czterech młodych byczków.

- Wypruję jej flaki! – zagroził królowi zbir.

- Spokojnie. Chcemy dokonać transakcji. Mamy skrzynię złota. Puść dziewczynę. – Hal wyciągnął dłonie w stronę porywacza, pokazując swoje pokojowe zamiary.

- Pokaż. – zażądał mężczyzna, przyciskając nóż do szyi Sarabelli. Król ruchem głowy nakazał przyniesienie skrzyni z okupem. Gdy ta wylądowała u stóp porywacza, ten popchnął Sarabellę w stronę króla, a sam wycofał się, chroniony przez swoich uzbrojonych drabów.

- To przyjemność, robić z tobą interesy, Wasza Wysokość.

- Cała przyjemność po mojej stronie. – król uśmiechnął się chytrze, tuląc drżącą z przerażenia Sarabellę. Gdy zza pleców porywaczy do walki rzucił się drugi oddział królewskiej armii, Hal zabrał damę z tego piekła. Nie chciał, by naoglądała się jeszcze więcej okropieństw.