17.

Miecz, przeszywający serce przeciwnika zagłębiał się coraz bardziej w jego ciele. W końcu zwycięzca uniósł wzrok na przyglądających się żołnierzy:

- To koniec. Nie macie już dla kogo walczyć. Rebelia została stłumiona. – Clandestine zawołał donośnym głosem, chociaż jego dłonie, wsparte z całą siłą na rękojeści miecza, drżały z wysiłku. 

Oleandra wystąpiła z tłumu i ogarnęła wzrokiem wszystkich dookoła. Chciała, by każdy tu obecny zobaczył jej potęgę. Jej peleryna powiewała na wietrze, odsłaniając stalowy napierśnik, którym obdarował ją Edam. Początkowo Oleandra uznała ten pomysł za niedorzeczny, ale czując ból, który sprawiło jej to draśnięcie, nie chciała sobie wyobrażać, co by się stało, gdyby nie była zabezpieczona. Krew sączyła się leniwie z królewskiego boku, jednak rana była bardziej irytująca niż niebezpieczna. Mimo to, w momencie ataku Oleandra zdała sobie sprawę jak bardzo boi sie śmierci. Była młoda, miała władzę i całe życie przed sobą. Ze śmiercią nie było jej po drodze, więc tym bardziej czuła jej smród, gdy ta przeszła tuż obok niej. Bezczelna kostucha.

Edam, widząc, co się dzieje, pierwszy zakłócił pełną napięcia ciszę i bezruch. Zdawało się, że nawet pękający pod stopami dziesiątek mężczyzn lód zamilkł, obserwując tę scenę. Królowa nie pozwoliła się dotknąć. Ruch jej dłoni wystarczył, by przyjaciel zrozumiał, że nie pora na oględziny rany. Chociaż trema na widok tylu mężczyzn stojących przed nią, a także myśl o rannych i martwych paraliżowała władczynię, wiedziała, że to ona musi przerwać ciężką ciszę, gęstniejącą z każdą minutą:

- Za wszystkich mężnych, którzy oddali życie w tej walce będę się modlić do końca życia. Chociaż nie wynagrodzę utraty przyjaciół, mężów i ojców, postaram się wynagrodzić każdej rodzinie jej stratę. A moją dozgonną wdzięczność będzie miał każdy z was do końca swych dni. Dopilnuję, by pamięć o poległych, jak i żywych bohaterach tej walki nigdy nie zaginęła. Każdy kto brał udział w tym spisku zostanie poddany sądowi i będzie osądzony sprawiedliwie. W moim królestwie nie ma miejsca na spiski i truciznę sączącą się w żyłach tego pięknego kraju. Położę kres każdemu powstaniu, które będzie miało na celu bratobójczą walkę. Nieważne w imię czego! Nigdy nie przestałam być królową Vertigè. Jestem nią teraz i będę nią na zawsze. – słowa Oleandry płynęły na wietrze, niesione przez pierwsze w tym roku cieplejsze promienie słońca. Chociaż rebelianci powinni uciekać, by uniknąć sądu, stali ramię w ramię ze swoimi dotychczasowymi wrogami i wpatrywali się w królową. Tylko kilku wyjątkowo obawiających się o swoje życie zaczynało oddalać się ku lasom. Z tej niewielkiej grupy ucieczka udała się garstce. Resztę uciekinierów złapała królewska straż powoli zaczynająca otaczać przegraną armię. Słowa Oleandry, głośne i wyraźne niosły się na chłodnym wietrze przedwiośnia:

- Nie pozwolę, by kraj cierpiał niedostatek i sromotę przez ambicję garstki ludzi. Kładę koniec korupcji, samowoli i rozpasaniu tego królestwa. Od dziś każdy będzie wiedział, że żyje w państwie prawa. I ja również jestem pod tym prawem. Ale to ja, królowa, jestem egzekutorem przepisów. I to w moich rękach są losy państwa. Koniec z frywolnością skutkującą rozlewem krwi moich braci i sióstr. Jeśli poddacie się w ręce hrabiego Clandestine, kara będzie łagodna, ponieważ wszyscy jesteśmy dziećmi tej ziemi. Nie będę odpowiadać bratobójstwem na bratobójstwo. Ale nie pozwolę nikomu zagrozić bezpieczeństwu i stabilności Vertigè. To koniec.

Krocząc powolnym krokiem w stronę zamku, pomiędzy rozchodzącymi się przed nią mężczyznami, czuła wodę pod stopami. Odwilż przyniosła kres wojnie domowej w Vertigè.

Do Ravell zawitały już cieplejsze dni. Natura zaczynała się budzić do życia, podnosząc się jak Feniks z popiołów. Ten krąg życia zawsze fascynował Elisę. Teraz, gdy przez okno wyczekiwała powrotu syna i uratowanej z opresji damy, rozmyślała o tym, jak Bóg to wszystko sprytnie rozplanował.

Co roku przyroda obumiera, by później odrodzić się jeszcze silniejsza. Zmartwychwstawała niepokonana armia. Jedyna armia, której nic nie jest w stanie zatrzymać. Jeśli człowiek ją zdepcze lub wypali, ona znajdzie sposobność i miejsce, by znów powstać. Taką samą zależność widziała w królewskich rodzinach. Tak powinny funkcjonować: król, wstępując na tron, winien robić wszystko, by zapewnić przyszłemu synowi jak najwspanialsze dziedzictwo. Oczywiste, że popełni przy tym masę błędów, zwłaszcza przy schyłku swego panowania, gdy będzie już stary i słaby. Dlatego Elisa nie widziała niczego złego w królowych, które truły mężów, by posadzić na tronach synów. Wszak to nowe pokolenie ma siłę i energię, by naprawiać błędy ojców, dziadów i pradziadów. Takie działanie sprawi, że kiedyś kraj będzie u swego szczytu zaś nigdy nie będzie słaby jak jego stary, toczony chorobami ciała i umysłu król tuż przed śmiercią. Słabość. Tego Elisa nie była w stanie znieść. Hartowała ducha swojego syna od małego. Chciała, by jego ciało i duch były równie silne i nieugięte. W świecie Królowej Matki wszystkie środki, mające na celu osiągnięcie tego były jak najbardziej uzasadnione. Patrząc na Hala teraz, gdy wyłaniał się z zieleniącego się z powolna lasu na czele swojego oddziału, z lady Sarabellą na przedzie, była dumna. I z niego i z siebie. To uczucie dobrze wykonanego zadania miało jej nie opuszczać do wieczora.

Oczywiście, Elisa zadbała o to, by powitanie Sarabelli było należne. Wyprawiła wykwintną kolację z najlepszymi smakołykami, jakie tylko mieli na zamku. Zaprosiła również kilku gości. Kilku w jej mniemaniu nie równało się z oczekiwaniami Hala. Dwudziestu chłopa z partnerkami, to nie jest „kilku”, jak nie omieszkał zauważyć. Oczywiście, całe to zamieszanie wyraźnie wprawiało skromną Sarabellę w zakłopotanie. Wydawała się zapadać w sobie i ledwie skubała wszystkie przysmaki.

- Źle się czujesz, kochanie? – dłoń Elisy ścisnęła bladą dłoń lady. Ta pokręciła jasnymi włosami, uśmiechając się nieśmiało, tak jakby czuła się zażenowana, że ktoś zauważył jej obecność.

- Nie, pani. Wszystko jest dobrze.

- Może ci nie smakuje?

- Ależ skądże, wszystko jest przepyszne. Ja tylko...

- Co tylko? Powiedz, mi możesz powiedzieć wszystko, moja kochana.

- Matko, myślę, że po takich przeżyciach lady może być odrobinę apatyczna. To były bardzo emocjonujące wydarzenia. – do rozmowy wtrącił się król, który nie odrywał oczu od dwórki, ku uciesze jego matki.

- Więc weźże damę na spoczynek! – odezwał się sumiasty baron, puszczając przy tym oczko tak wyraźnie, że dostrzegł to chyba nawet stajenny, dokładający owsa zwierzętom w stajniach.

- Nie powinna zostawać sama. – dodała dwórka, towarzysząca kolejnemu, nieznanemu Sarabelli arystokracie.

- Ależ oczywiście. Mogę iść z nią. – wtrącił się inny głos.

- Nie, to nie o to chodzi. Jego Wysokość uratowała damę, więc to pisklątko bezpiecznie będzie czuło się jedynie w jego ramionach.

- Powinien postawić straż przy drzwiach.

- Ba, pani kochana, straż powinna zostać wzmocniona.

- Święte słowa, panie, dzień i noc.

- Szczególnie noc, bo wszystkie czorty przecie wtedy szarżują.

- A, gadka-szmatka, żadna straż czarnych mocy nie powstrzyma!

- Cisza. – zarządził znienacka Hal, przerywając te jarmarczne dyskusje. Miał dosyć znajomych matki, którzy coraz tłumniej gościli na dworze, mając nadzieję na rychłe wzmocnienie swoich pozycji poprzez znajomość z nim. Dzisiaj nie miał ochoty na te gierki. Dzisiaj zależało mu na bezpieczeństwie i komforcie Sarabelli. Podniósł się ze swojego miejca, opróżniwszy kielich i podszedł do jej fotela, podając damie dłoń:

- Macie rację, szanowni goście. Te wydarzenia były okropne i osobiście dopilnuję, by nigdy żadna dama nie musiała przeżywać tego samego. Ale pozwolicie, że tego wieczoru najważniejszym dla mnie będzie dobro tejże damy. A po bladości jej lica sądzę, że spoczynek jest dla niej konieczny.

Gdy tylko wydostali się z jadalni, gdzie biesiada trwała w najlepsze, Sarabella uchwyciła mocniej ramię króla i wyszeptała mu coś do ucha. Hal na to nachylił się do jej jasnych włosów, na których złożył czuły pocałunek. To zaś przywołało na twarz Elisy, milczącej od dłuższej chwili, uśmiech. Zawołała do siebie sługę, wyciągając spomiędzy fałd sukni sakwę. Korzystając z momentu przybierającej na sile kłótni, wsadziła sakwę w jego dłoń i wyszeptała, gdzie powinien ją dostarczyć wraz z listem, zalakowanym bez pieczęci.

Tak, to właśnie powinna robić królewska matka, ale i każda inna matka świata: dbać, by jej syn wybrał najlepszą dla niego możliwą drogę. Nawet wtedy, gdy drogę tą trzeba wskazać mu podstępem.

Przed świtem kilku postawnych mężczyzn pośród gęstwiny zamkowych lasów, przeliczało ze zdumieniem złote monety z sakwy.  Było ich więcej niż się umawiali.

„Ravell jest Wam wdzięczne. Przybliżyliście ojczyznę ku chwale. Cieszcie się dodatkowymi wyrazami mojej wdzięczności za dobrze wykonaną robotę. Niech żyje Ravell. Niech żyje król Hal.”