18.

Jastrzębie pióra wymyślnie przymocowane do dekoltu poruszały się z każdym krokiem. Fałdy lekkiej spódnicy powiewały na wietrze, a złote bransoletki dzwoniły na nadgarstkach Królowej Matki przy każdym jej kroku. Schodziła po kamiennych schodach, niosąc echo swoich kroków i dźwięk nucenia dworskiej pieśni. Elisa od dawna nie czuła się tak lekko i nie była tak radosna. Kwietniowe słońce rozgrzewało dziedziniec, na którym odbywała się zabawa. Turniej rycerski. 

Odkąd Hal objął tron, a rebelia w Vertigè została zduszona wszystko wydawało się być na dobrym torze. Królowa Matka zajęła miejsce po prawicy swojego syna na trybunach, wdrapując się na drewnianą konstrukcję z pomocą służącego. Za plecami Lady Elisy siedziały jej damy dworu i zaproszeni możnowładcy. Wszyscy wyglądali bardzo elegancko. 

Jednak szczególnie dobrze prezentowała się zasiadająca po lewej stronie króla Sarabella. Blond włosy miała zaplecione w dwa warkocze i przymocowane z boku głowy. Dla ozdoby na głowie damy świecił niewielki diadem – prezent od Elizy. Śnieżnobiała suknia, wykończona przy kołnierzu złotą nitką niemal oślepiała. Na ramionach miała równie jasną chustę, która powiewała przy podmuchach ciepłego wiatru. Całość nadawała Sarabelli iście królewski wygląd.

I właśnie o to chodziło Elisie. Oczywiście, głównym powodem podsunięcia młodemu królowi Sarabelli było wybicie z głowy Oleandry. To nie podlegało żadnym wątpliwościom. Ale skoro Hal tak szybko zapomniał o królowej, oznaczało, że jego fascynacja była przelotna, czyż nie? 

Z kolei posągowa Sarabella była idealnym wypełniaczem czasu dla Hala, lubiącego wszak damskie towarzystwo. Elisa musiała przyznać, że dama nawet pasowała do roli królowej. 

Prawdopodobnie większego skandalu nie było wśród dworskich plotkarzy: dama królowej Oleandry stała się kochanką króla. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że król się z tym nie krył. Nawet przeciwnie. Afiszował się z romansem jakby Sarabella była już jego oficjalną partnerką. A ona sama najwyraźniej odnajdywała się w tej roli doskonale. 

To, co początkowo Lady wzięła za nieśmiałość nowej miłości syna, okazało się być wyniosłością. Cecha, która w oczach Elisy wcale nie była wadą została jednak odkryta chyba tylko przez nią samą. Mimo wszystko, Elisa wciąż twierdziła, że przedstawicielka rodu Dockery jest najlepszym z możliwych wyborów dla Hala. Nie była kobietą, która miała być trudnym przeciwnikiem dla teściowej – Elisa wiedziała, że nadal zachowa swoją pozycję, tak w życiu syna, jak i w życiu królestwa. I chociaż dla lady nie miało to znaczenia, Hal potrzebował kobiety. Król potrzebował królowej. A jeśli nic miało się nie zmienić poza oficjalną żoną w łożu syna Elisy, dlaczego miałaby oponować? Lepiej było wybrać kandydatkę, którą sama uważała za odpowiednią niż męczyć się z kandydatką, którą uważała za groźną. A taką w istocie była Oleandra.

W tym czasie królowa właśnie sądziła swoich oponentów. W ciągu niecałego miesiąca wszyscy przywódcy zostali schwytani. Nawet nie wydawali się starać przeciwstawiać. Wydawało się, że wraz ze śmiercią lorda Coupè stracili wiarę w walkę, którą toczyli przeciwko Oleandrze.

Tak jak obiecała, odzyskując tron,  miała łaskawsze spojrzenie dla tych, którzy poddali się sami w ręce sprawiedliwości. Królowa, ku rozczarowaniu i zaskoczeniu swoich wiernych poddanych, nie pozwalała na brutalne tortury. Uważała to za niecywilizowane. O ile, oczywiście, ta metoda była zupełnie akceptowalna społecznie, a nawet pożądana, Oleandra nie zamierzała pozwalać, żeby stało się to rozrywką dla tłuszczy.

Zdobywszy jednak silną pozycję na tronie, nie mogła pozwolić sobie na ponowne jej osłabienie. Dlatego jej oponenci, którzy wciąż nie wypierali się swoich idei, musieli zostać straceni. Na pierwszy ogień poszli wszyscy przywódcy rebelii. Jeden z nich, nim został powieszony, splunął królowej pod stopy. Ta spojrzała mężczyźnie w oczy z poważną miną. Mógł ją znieważać jak chciał. Nie zmieniało to faktu, że zwyciężyła. Wiedzieli o tym oboje.

Dzień za dniem, kolejni walczący w rebelii byli sądzeni. Królowa potrafiła wyłonić z nich tych, którzy byli jedynie prostymi ludźmi, którzy dali się omamić pięknymi wizjami szarlatańskich przywódców. Tych nie mogłaby zabić. W zależności od stopnia zaangażowania wtrącała ich do celi. Wciąż pozostawała jednak spora rzesza tych, którzy najchętniej by ją zrzucili z tronu i rozerwali. Ci nie mogli żyć, bo nadal byliby zagrożeniem. Lea obawiała się o swoje życie – kto na jej miejscu by tego nie robił? Ale oprócz tego, wiedziała, że kolejny przewrót może być zbyt silnym ciosem dla królestwa. Teraz najważniejszym było wyciągnąć kraj z dołka. Pomóc mu stanąć na nogi. To był priorytet dla Oleandry.

„Najdroższa Oleandro, 

Mam nadzieję, że wybaczysz mi ten arogancki sposób powitania Cię, Wasza Wysokość. Chciałam jednak, byś wiedziała, jak bliska mojemu sercu jesteś. Nieważne ile kilometrów dalej się znajdujesz.

Twoja nieobecność w Ravell jest tak bardzo odczuwalna. Czuję się samotna, nie mając Ciebie u boku. Zawsze dotrzymywałaś mi towarzystwa. Zawsze byłaś moją opoką. Moją radością i moim promykiem słońca. Brakuje mi Twojej przyjaźni. I brakuje mi Twoich opowieści, które snułaś mi w ogrodach.

Wiele się tu teraz dzieje. Sprawy polityczne zajmują Jego Wysokość tak strasznie, że ledwo znajduje dla mnie czas. A wiedz, że król Hal stał się jedyną osobą po Twoim wyjeździe, która jest mi bliska.

Pamiętam jak pisałaś w listach, że poślesz po mnie, gdy tylko sytuacja się ustabilizuje. I gdy dostałam tę informację ogromny kamień spadł mi z serca. Aczkolwiek to samo serce, moja kochana przyjaciółko, pokochało zamek w Ravell z całą siłą możliwą. Okropnie się przyznawać do takich spraw, ale jesteś jedyną osobą, której mogę się zwierzyć: moje serce należy tu do mężczyzny. I myślę, że i on czuje coś do mnie. Nie potrafię opisać jak ciężko mi podjąć taką decyzję, jednak miłość nie wybiera. Chciałabym wykrzyczeć imię ukochanego, ale nie mam do tego śmiałości. Ufam, że Ty jedna na całym świecie mnie zrozumiesz i pozwolisz, bym została u boku tego, którego kocham. 

Oczywiście, dostosuję się do każdej Twej woli, moja Pani. I wiedz, że wciąż chciałabym z całych sił być jednocześnie przy Tobie. Jeśli się zgodzisz oferuję Ci moją najlojalniejszą przyjaźń. Obiecuję przyjeżdżać, gdy tylko będę mogła, by wspierać Cię radą i miłością.

Napisz, kochana Oleandro, jak wygląda sytuacja w Vertigè? Chcę wiedzieć jak sobie radzisz i czy przywrócony za Twoją sprawą pokój jest trwały? (Na co oczywiście mam ogromną nadzieję!).

Pozostaję uniżoną,

Sarabella.” 

- Pani? Cóż to za mina? – spytał z troską w głosie Edam, wszedłszy do sali tronowej w skórzanych spodniach, koszuli i dopasowanym atłasowym kubraku w oberżynowym odcieniu, które były jego typowym strojem łowieckim.

Został przy boku królowej po zgodzie Hala. Władca Ravell, dochowując swojej obietnicy chciał być pewien, że nic nie zagraża bezpieczeństwu Oleandry. A sam zainteresowany był bardzo chętny, by zostać w Vertigè.

Oleandra wydawała się być wybudzona z transu przez pojawienie się sir Bringthorna. Uśmiechała się z melancholią, patrząc przez okno. Edam zastanawiał się o czym tak rozmyślała. Wtedy zobaczył list w dłoni królowej. Lea wstała z tronu, wygładzając fałdy sukni ze złotym bolerkiem z plecionych pasów. 

- Otrzymałam list od mojej damy, Sarabelli. – objaśniła, chociaż nie rozumiał dlaczego to miałoby ją wprawić w taki stan. Królowa ujęła towarzysza pod ramię, przechadzając się z nim po zamku. Prowadziła go na zewnątrz.

- Pisze mi, że chce zostać w Ravell.

- Ze względu na Hala, prawda?

- Jesteś uważnym obserwatorem, Edamie. Tak, moja dama stała się ulubienicą króla. Prosi mnie o pozwolenie na pobyt tam. Powinnam jej na to pozwolić. – to stwierdzenie wcale nie brzmiało w ustach królowej pewnie. Prawie jakby pytała go o zdanie.

- No cóż, pani… Zależy ci na królu, prawda?

- Jestem królową, Edamie. Moje uczucia nie mają najmniejszego znaczenia, nawet gdybym chciała. Muszę robić to, co jest najlepszą opcją dla mojego królestwa. Sir Bringthorn zatrzymał królową, łapiąc jej ramiona dłońmi. Odgarnął rozwiewane przez wiatr długie kosmyki ciemnych włosów, chcąc spojrzeć jej w oczy. Nie miał ochoty na ciągłe wypieranie się wszystkiego i maskę władczyni:

- Nie chcę słuchać o twoich powinnościach. Prosiłem, żebyś powiedziała mi, co czujesz. – głos Edama był nieustępliwy. Oleandra początkowo wydawała się jakby nie chciała odpowiadać na pytania przyjaciela. Spuściła wzrok na jego dłonie na swoich ramionach, a później uśmiechnęła się w ten wyjątkowo smutny sposób. Nigdy wcześniej taka mina nie gościła na ustach królowej. Dopiero korona wydawała się mieć siłę, by złamać jej radość życia. A być może to po prostu rozczarowanie młodego serca sprawiało, że coś blokowało jej entuzjazm:

- Tak. Zależy mi na Halu. Pomógł mi objąć tron, a później przyjął mnie pod swoje skrzydła. Był obok, gdy stawiałam pierwsze kroki jako królowa. Obronił, gdy moja pozycja była znów zagrożona. Przez chwilę prawdopodobnie pomyślałam, że między nami może być coś więcej niż przyjaźń.

Spacerująca królowa szybko wydawała się odzyskać humor. Towarzystwo Edama zawsze działało kojąco na jej duszę. Tym razem, dzielny sir Bringthorn, odwracając uwagę władczyni od jej rozterek, prywatnych i tronowych, pokazał jej w pobliskich lasach rosnące dziko konwalie.

Takie kwiaty rosły tylko i wyłącznie w królestwie Vertigè. Lea nigdy wcześniej ich nie widziała i musiała przyznać, że stały się wyjątkowo miłe sercu królowej. Edam, z uśmiechem przyglądając się Oleandrze, przechadzającej się z zachwytem po lesie, stał oparty o pień drzewa i milcząc chłonął przyjemność tego leniwego, majowego popołudnia.

- Wiesz, nigdy wcześniej nie mogłam sama zwiedzać takich miejsc. Nie wypada to panience na wydaniu.

- A wypada królowej? – Edam z rozbawieniem uniósł brwi, przygryzając źdźbło trawy. Oboje wydawali się czuć wyjątkowo lekcy. W końcu pomimo swoich wysokich pozycji, wciąż byli dwójką młodych ludzi. Sir Bringthorn miał dwadzieścia trzy lata, a zdążył już porwać przyszłą królową, brać udział w spisku, prowadzić najlepsze oddziały swojego królestwa na wojnę i zostać najbliższym przyjacielem dwóch koronowanych głów. A Lea, trochę ponad dwudziestoletnia w ciągu trzech lat zdążyła przejść drogę od trzpiotowatej arystokratki do kochanej i nienawidzonej władczyni potężnego królestwa.

*************************************************************************
Edit od autora:
Chciałabym zrobić małą autoreklamę. Mam nadzieję, że mi nie będziecie mieli tego za złe. Kilka dni temu założyłam zupełnie innego bloga. Zapraszam wszystkich chętnych serdecznie do zapoznania się z pokręconą Eddy Conway i światem gangów motocyklowych. http://buzzingblood.blogspot.com/