19.

Od autorki: Witam! Po raz kolejny dochodzimy do końca pewnej epoki w tej historii. Oleandra obejmuje tron już bez przeszkód. Teraz będziemy mogli zobaczyć ją w roli samodzielnej władczyni. Samotnej i samodzielnej, w dodatku. Bardzo dziękuję wszystkim za komentarze pod poprzednimi rozdziałami. Dziękuję za wnikliwe analizy i słowa motywacji. Jesteście wszyscy naprawdę wspaniali i bardzo się z wami zżyłam, kochani.

W tym tygodniu mogę mieć dużą obsuwę z odpisywaniem na komentarze i byciem na bieżąco na waszych blogach. Wyjeżdżam na zasłużony urlop i wracam w niedzielę, tak więc wtedy nadrobię wszystkie zaległości. A tymczasem zapraszam na rozdział 19 i oczywiście, zapraszam również na mojego drugiego bloga, na którym ukazała się dwójeczka: buzzingblood.blogspot.com

Pozdrawiam, enjoy!

******************************************************************************

Wieczorem, gdy Oleandra kładła się do łóżka, została pilnie wezwana do sali tronowej. Zarzucając na koszulę nocną długi, jasnofioletowy płaszcz i przewiązując go w pasie, w towarzystwie strażnika weszła na salę. Ku jej zaskoczeniu, świece wciąż płonęły jasnym ogniem, straż więzienna stała milcząco w cieniu, a na środku pokoju stał Clandestine, podtrzymując pod ramię kobietę.

Była bardzo blada i nosiła wyraźne ślady tortur. Jej twarz była poobijana i porozcinana. Początkowo królowej wydawało się, że kobieta jest podtrzymywana przez hrabiego, by nie upadła. Bardziej jednak chodziło o to, by się nie wyrwała. Kobieta była pełna wściekłości.

Pomimo, że jej niemal hebanowe, długie do ud włosy były potargane, a futrzana suknia cała w strzępach po wielotygodniowym pobycie w więzieniu, z twarzy więźniarki nie schodziła wyraz ogromnej dumy i buty. W ciemnych oczach, spod mocno zarysowanych brwi, błyszczała złość i siła.

Królowa podeszła do nich, gestem zażądawszy wyjaśnień.

- Od rana domagała się spotkania z tobą, Wasza Wysokość. W końcu cierpliwość strażników się wykończyła. Straż uniemożliwiła jej samobójstwo. Wybacz, że wzywamy cię o takiej porze.

- Więzień chciał ze mną mówić, a wy nie reagowaliście? – Lea przetoczyła wzrokiem po swoich ludziach. I w jej oczach błysnęła iskierka wściekłości. – każdy osadzony ma prawo do posłuchania przez władcę! Taka sytuacja ma się nigdy nie powtórzyć. Clandestine, puść tą kobietę. A ty – tu Oleandra zwróciła się do damy, która wyzwolona z uścisku hrabiego niemal opadła na kolana. Lea z całą swoją siłą powstrzymała odruch złapania jej. Wciąż przecież był to jej wróg. – mów. 

- Nazywam się lady Sherine Coupè. Mój mąż był przywódcą rebelii.

- Wiem kim był lord Coupè.  – królowa, chociaż w jej tonie brzmiał lód, była teraz bardziej zaciekawiona. Złożyła dłonie ze sobą, pokazując skinieniem głowy, by lady kontynuowała.

- Nie przyszłam błagać cię o łaskę, ani o odwołanie egzekucji. Wiem, że jako żona głównego rebelianta nawet nie mogłabym o niej myśleć. Ale przychodzę do ciebie jako matka. Twierdzisz, pani, że wszyscy mieszkańcy Vertigè są twoją rodziną.

- Bo to prawda.

- Więc uratuj moje dzieci. – tu twarz lady Sherine po raz pierwszy stała się mniej nienawistna. Wzmianka o dzieciach, sprawiła, że Clandestine, przewracając oczami, zamierzał zabrać bez słowa lady Coupè z powrotem do jej celi. Lea przerwała mu, unosząc ostrzegawczo dłoń i nakazując spokój:

- W czasie rebelii nasze dzieci. Dwie małe córeczki i synek zostały ukryte przez naszą rodzinę. Wszyscy jednak są martwi, a moje dzieci zniknęły bez śladu. Pani, one nie są niczemu winne. Nie rozumiały przewrotu. Chyba nawet nie były go świadome. Moje córki mają tylko pięć lat. A syn siedem. Proszę, pani. Nie pozwól, żebym zginęła wiedząc, że nic nie zrobiono, by przyjść im na ratunek… - głos Sherine przeszedł w szept, a ona sama, kładąc dłonie na brzuchu, wpatrywała się w królową. Oleandra z twarzą o nieodgadnionej minie podeszła do okna, splatając ze sobą ręce na plecach.

- Wasza Wysokość chyba nie zamierza wysyłać choćby jednego człowieka, by znaleźć sieroty rebeliantów? – Clandestine zmarszczył srogo brwi, patrząc to na władczynię, to na Coupè z odrazą.

- Pani, błagam…

Królowa odwróciła się po dłuższej chwili milczenia. Po jednym rzucie oka można było stwierdzić, że podjęła decyzję. Ten specyficzny, twardy wyraz twarzy znaczył, że nie warto było z nią nawet dyskutować. Jej słowa wywołały błogi wydech Lady Sherine oraz marsowe niezadowolenie hrabiego:

- O świcie moi ludzie wyruszą w poszukiwania twoich dzieci. Dołożę wszelkich starań, by odnaleźć twoje dzieci. Porozmawiasz z porucznikiem DeCruze i opowiesz mu o dzieciach, by wiedział od czego zacząć. Powiedz, wdowo Coupè, od jak dawna jesteś przy nadziei? – to pytanie ponownie wywołało szok na twarzach wszystkich zebranych. Sherine odwróciła twarz, jakby Oleandra ją spoliczkowała. Ta wciąż tkwiła spokojnie w miejscu.

- Od tygodni. Przynajmniej piętnastu. – przyznała się jakby ze wstydem.

- Twoja ciąża nie jest hańbą. Dziecko zostało poczęte w związku małżeńskim. – Oleandra podała lady kielich z rozgrzewającym napojem, który Teddy przysłała dla samej królowej, by się nie przeziębiła. Według dwórki, takie postępowanie było bezczelne. Żeby wzywać królową nawet w środku nocy. Nieważne, że ta majowa noc nawet w chłodnych murach zamku była bardzo przyjemna. Sherine niepewnie dzierżyła kielich w dłoniach, nie wiedząc jak zareagować. – Pij. Nie otruję cię. Nie mogę zabić kobiety przy nadziei. To byłby występek przeciwko Bogu. – wyjaśniła Lea, zwracając się po chwili do naczelnika straży więziennej:

- Zadbaj, by lady Sherine odbywała swoją karę w warunkach nie zagrażających życiu matki, ani dziecka. Egzekucja jest wstrzymana do odwołania. – zarządziła, po czym kazała się rozejść. Jedynie hrabia Clandestine został przy królewskim boku, próbując wydobyć z Oleandry jakieś wyjaśnienie:

- Sama jestem sierotą, hrabio. Zawsze będę się zastanawiała, co straciłam nie poznając rodziców. Była odważna, przychodząc do mnie. Kobieta zrobi wszystko, dla tych których kocha.

„Moja piękna Sarabello,

Bardzo ucieszyłam się, mogąc czytać Twój list. To taki powiew wiosennego powietrza w duszącej atmosferze panowania. Chociaż pokój jest dla mnie wyzwoleniem i radością, zaprowadzenie go dużo mnie kosztowało. Ale pozostaje mi jedynie każdą swoją decyzją kierować się dobrem moich poddanych i ufać Bogu, że pokieruje mnie tak, bym mogła rządzić sprawiedliwie i dawać szczęście innym.

Nie możesz wyobrazić sobie jak uradowało się moje serce, czytając o Twoim szczęściu. Ravell to dobre miejsce. Pełne szczodrych, kochających ludzi. Mam nadzieję, że odnajdziesz tam to, co każdemu człowiekowi pozwala być spędzonych. Życie u boku króla, któremu oddałaś serce, a on Tobie – widziałam to od początku – nie będzie łatwe. Ale dla miłości warto zrobić wiele. Stąd oczywiście, zgadzam się, byś została przy Halu. Na moim dworze również będziesz zawsze mile widziana i będę oczekiwać Twoich odwiedzin jak pojawienia się najważniejszego na świecie gościa. Mam nadzieję wkrótce zjawić się na Waszym weselu i ująć w objęcia Waszego pierworodnego.

Z najszczerszymi wyrazami miłości,

Oleandra.”