21.

Dla wszystkich fanów Haleandry ;)

***************************************************************************

Słońce świeciło wysoko na horyzoncie, gdy koła królewskiego powozu zaskrzypiały na drobnym żwirze na dziedzińcu przed zamkiem. Na miejscu czekała na powracających do zamku niemiła niespodzianka.
Okazało się, że lady Sherine zeszłej nocy poczuła się źle. Teraz, w otoczeniu medyków, majacząc w gorączce, wdowa walczyła o życie. Oleandra natychmiast udała się do komnaty medycznej, by sprawdzić jak wygląda sytuacja.
Niestety, informacje, które miał dla niej nadworny lekarz nie były optymistyczne. Kobieta traciła dużo krwi. Dziecko nie miało szans, a sama Sherine również była bliska śmierci.
Królowa uklęknęła przy łóżku chorej, gdy usłyszała swoje imię, wymawiane przez Sherine. Ta, szukając jej dłoni, łapała każdy oddech. Lea ścisnęła dłoń lady ze współczuciem ocierając jej czoło zmoczoną ściereczką:
- Jestem, pani. Nie martw się. Wszystko będzie dobrze. Twoje córki są na zamku. Hrabia Clandestine je odnalazł. Chcesz je zobaczyć?
- N…nie… chcę, żeby zapamiętały mnie jako silną matkę…
- Jesteś silną matką i silną kobietą.
- Pani… muszę ci coś powiedzieć. To może być kluczowe dla… bezpieczeństwa królestwa. – Sherine wypowiadała słowa z trudem, ale i dokładnością. Chciała, by królowa ją wysłuchała. Lea wyczuła powagę sytuacji i zbliżyła twarz do twarzy Sherine, by lepiej słyszeć jej cichą spowiedź:
- Gdy mojemu mężowi nie udawało się cię zabić w żadnym zamachu, wziął za punkt honoru zbrojną mobilizację. Ale nie mieliśmy ku temu środków. Więc sprowadził do kraju kobietę, która miała mu pomóc w zdjęciu cię z tronu. Wspomogła nas armią i finansami. W zamian mieliśmy wesprzeć ją politycznie. Jest córką Victorii…czyli…
- Nieślubnej siostry króla Erindell. Kuzynki mojego ojca…
- Odrobiłaś lekcję, pani – na zroszonej kroplami potu twarzy lady Coupè pojawił się blady uśmiech. Oleandrze daleko było jednak do śmiechu.
Erindell było potężnym królestwem na wschodniej granicy. Sąsiadowało zarówno Vertigè jak i z Ravell. Dotychczasowy król nie pałał ambicjami imperialistycznymi, dlatego panował spokój pomiędzy krainami. Jednak był bezdzietny. Nie żył nikt inny z jego linii. Mówiono o końcu sukcesji. A tu okazywało się, że następczynią tronu mogła być kobieta, o której mówiła Sherine. Kobieta, która jednocześnie mogła rościć pretensje do tronu w Vertigè.
Victoria, niedawno zmarła matka rywalki Oleandry, wyszła za potężnego barona z Ravell. Barona Dockery. Skojarzywszy fakty, królowa złapała gwałtownie oddech.
- Teraz jest narzeczoną, ughh… króla Ravell.
- I jeśli zostanie królową będzie miała wszelką możliwość do roszczeń do dwóch kolejnych tronów. Nie będę miała z nią szans… dlaczego mnie ostrzegłaś? – Lea ponownie otarła czoło kobiety, widząc, że powinna skończyć rozmowę.
- Człowiek na łożu śmierci patrzy z perspektywy na swoje życie. Ja chciałam twej krzywdy, nie znając cię. Chciałam władzy… a ty okazałaś mi litość… I chciałabym prosić… prosić o jeszcze jedno. Moje dzieci…?
- Zaopiekuję się nimi w razie potrzeby, lady. Ale jestem pewna, że sama będziesz o nie mogła zadbać, jak tylko gorączka zejdzie.
- Pani…nie okłamujmy się. Umieram… - wdowa utkwiła wzrok w królowej, ściskając jej dłoń. Na twarzy kobiety ból mieszał się z uśmiechem. – niech żyje królowa…
To były ostatnie słowa lady Coupè nim straciła przytomność. Chociaż owa królowa bardzo się starała, nie potrafiła powstrzymać łez. Została wyprowadzona przez asystenta lekarza pomimo protestów.

Kilkadziesiąt minut później, mknący przez pokryte mrokiem ostępy Vertigè Edam wspominał rozmowę z królową, którą odbył przed wyjazdem. Nie wiedział o tym, co powiedziała Oleandrze umierająca lady Coupè. Dlatego, otrzymawszy od niej zapieczętowany list i polecenie, by osobiście dostarczył go do króla, sir Bringthorn domyślił się jedynie, że Ravell, a w szczególności głowie tego państwa zagraża jakieś niebezpieczeństwo:
- Chcesz znów ocalić Hala, dlaczego?
- Bo ja również jestem w niebezpieczeństwie. – wyjaśniła Lea, ucałowawszy przyjaciela na pożegnanie. Z taką informacją Edam nie mógł zwlekać. Od razu kazał osiodłać swojego konia i nie oszczędzając zwierzęcia, pomknął do Ravell. Wyjeżdżając z zabudowań otaczających zamek na horyzoncie zaczął świtać czwartek.
Następnego wtorku koń Edama niemal zajechany na śmierć z wdzięcznością powitał żłób z owsem i wiadro z wodą. Zwierzę regenerowało się szybko, a młody szlachcic doglądał go co chwilę. Lubił swojego wierzchowca, a poza tym dziwnie czuł się w Ravell. Jakby to nie do końca był jego dom, a jedynie mgliste wspomnienie domu. W towarzystwie swojego przyjaciela czuł się nieporadnie.
Sam król powitał przyjaciela z szeroko otwartymi ramionami. Stęsknił się za starym druhem, więc jego pojawienie się przyniosło mu ogromną radość. Od razu kazał uszykować ucztę na cześć przybycia Edama. Razem z Sarabellą serdecznie i bardzo wylewnie witali gościa. Cały czas nie było okazji, by znaleźli się sami i by sir Bringthorn mógł wręczyć królowi list niezauważony przez oczy jego ukochanej.
- Mogę z tobą porozmawiać?
- Ależ oczywiście, przyjacielu. Mów.
- Sam na sam. – Edam zrobił wymowną minę znad kielicha z najlepszym zamkowym winem. – sprawa jest delikatna. Potrzebuję porady przyjaciela. Mężczyzny.
- Zdanie kobiety może być bardzo przydatne w kwestiach uczuciowych, nie sądzisz, kochanie? – Sarabella uśmiechnęła się w stronę Edama życzliwie. Mimo to król rozumiał punkt widzenia sir Bringthorna. Są pewne rzeczy w relacjach damsko-męskich, o których kobiety lepiej, żeby nie wiedziały.
- Sarabello, nie wszystkie męskie sekrety muszą dojść do waszych ślicznych, kobiecych uszu. Chodź, mój druhu. – Hal wstał, ucałowawszy przyszłą żonę i nieco otumaniony winem, zaprowadził przyjaciela do swojej komnaty. Po drodze rozpływał się nad swoją miłością. Żałował szczerze, że Edam nie gościł w Ravell na co dzień i nie mógł wesprzeć go radą i dzielić się jego szczęściem.
- Owszem, jest cudowna. Ale mam dla ciebie coś od równie wspaniałej kobiety. Królowa Vertigè przesyła pozdrowienia i wiadomość wagi państwowej.
Król ze zmarszczonymi brwiami rozpieczętował kopertę i wyciągnął list. Z każdym przeczytanym zdaniem oczy Hala robiły się większe, a na królewskie policzki wpełzał coraz mocniejszy pąs. Nie rumieniec, który oblewa człowieka, gdy ten się zawstydzi. Ani nie był to kolor, którym obleka się twarz, gdy wiadomość jest pikantna. Król był bez dwóch zdań wściekły.
Przeczytawszy słowo od królowej dwa, albo i trzy razy, rzucił pergamin na sekretarzyk i ze wściekłością opuścił komnatę, zostawiając Edama samego. Kątem oka sir Bringthorn dostrzegł, co groziło królowej i Halowi:

„Drogi przyjacielu,

Nie rozmawialiśmy ze sobą od wielu tygodni. Ale przeżycia dzisiejszego wieczoru zmusiły mnie do napisania do Ciebie. Rebelia, którą stłumiłeś była prowadzona przez lorda Coupè. Choć ten już dawno nie żyje, w moich celach wciąż tkwiła jego żona. Gdy dowiedziałam się, że jest ciężarna, kazałam zwolnić ją z więzienia i pozwoliłam jej doczekać porodu w areszcie domowym w moich komnatach gościnnych. Niestety, kobieta nie donosiła ciąży. Dzisiejszej nocy gorączka, trawiąca jej ciało stała się śmiertelna. Lady Sherine, bo tak się nazywa, wyznała mi, że rebelia była sfinansowana przez córkę Victorii Dockery – niesławnej siostry króla Erindell – a jednocześnie kuzynki mojego ojca. W praktyce więc mojej dalekiej rodziny. Gdy król umrze, to ona stanie się jedyną pretendentką do jego tronu. Mieszkańcy Erindell będą woleli mieć z pewnością na tronie królową z  nieprawego łoża niż żadną. W tym jednak momencie królowa Erindell będzie miała też możliwość roszczenia sobie praw do mojej korony. I zamierza je sobie rościć. Spotkała się z mężem mojej umierającej zakładniczki, gdy plany zamachu na mnie się nie udawały. Za poparcie jej na tronie Erindell i koronę Vertigè sfinansowała armię. Z ustaleń wynikało, że miała mieć koronę, jednak władzę nadal sprawowałby lord Coupè i jego ferajna.
Jak na pewno do tej pory się domyśliłeś, moją rywalką jest Sarabella Dockery. Twoja matka sprowadziła ją na zamek, bo wtedy właśnie zmarła baronowa Victoria – jedyna osoba, która powstrzymywała zapędy córki do tronu. 
Wierzę, że zrobisz z tą informacją użytek. Ufam, że podejdziesz do sprawy z rozwagą i mądrością, którą tak w Tobie cenię, drogi Halu. Jest mi jednocześnie niezmiernie przykro, że brudne sekrety i intrygi wobec tej czy innej korony plotą się kosztem Twojego kochającego serca. Mam więc nadzieję, że wybaczysz mi bycie posłańcem złych wiadomości.
L.”



Kroki na ciemnym korytarzu niosły się w ciepłą, czerwcową noc. Król Hal szedł szybko i energicznie, zaciskając dłonie w pięści. Wciąż miał nadzieję, że to wszystko jest tylko złym snem i uda mu się za chwilę z tego obudzić. Jednak kusząca wizja rozmywała się, a rzeczywistość wydawała się razami bić go po świadomości.
Wszedł do komnaty Sarabelli, chcąc od razu zażądać wyjaśnień. Niestety. Zdrajczyni już nie było. Zobaczył tylko pierścionek, który podarował jej z okazji zaręczyn, zostawiony na łóżku. Złość w królu mieszała się z poczuciem bezsilności i zdrady. Jego serce zdawało się pękać na pół.
Gdy z rana wieść o uciekającej pannie młodej dotarła do uszu królewskiej matki, ta od razu pobiegła do cierpiącego syna.
- Dopiero usłyszałam. Tak mi przykro. Nie wiem, co ją podkusiło…
- Matko. Czy wiadomo ci było, że Sarabella Dockery jest jedyną żyjącą krwią z rodu władców Erindell? – Hal nie był w nastroju na pocieszanie go przez panikującą matkę. Chciał wiedzieć, czy maczała palce w tym spisku. Nie było dziwnym, że ją o to podejrzewał. Elisa jednak wyglądała na autentycznie zaskoczoną. Przyłożyła dłonie do serca tak energicznie, ze aż zabujały się długie niemal do ziemi rękawy sukni w kolorze niezapominajek rozcięte na łokciach na  wczesnośredniowieczną.
- Ależ skąd ten pomysł? Dopiero ty mi o tym powiedziałeś. Przecież nie chciałabym posadzić na tronie kogoś, kto mógłby zrzucić poczciwą Oleandrę. Sama pomagałam we włożeniu korony na jej główkę, pamiętasz?
Oczywiście, że pamiętał. Nie miał czasu na matactwa matki, chociaż nie wierzył jej ani na słowo. Wiedział, był niemal pewien, że to ona stała za tym spiskiem. Tak czy inaczej, sprowadziła na jego głowę ogromny kłopot. I jeszcze większe cierpienie:
- Nie mam czasu, żeby dochodzić czy mówisz prawdę. Ale wiedz, że jeśli kłamiesz, to stałaś się przyczyną międzynarodowego zagrożenia. Nie mówiąc o tym, że sprawiłaś mi największy ból, jakiego w życiu doświadczyłem.
- Och, Hal, ja bym nigdy… zaraz. Jak to nie masz czasu? Gdzie się wybierasz?
- Do Oleandry. – odpowiedź króla brzmiała tak, jakby uważał, że to oczywista kolej rzeczy. Należały jej się przeprosiny za wszystko, co zrobił. Ale nie mógł tego zrobić przez posłańca. Musiał odwiedzić Leę osobiście. Uważał również, że zbyt długo zwlekał z zobaczeniem się z nią, zajęty sprawami królestwa i manipulantki, Sarabelli. Nigdy więcej – obiecał sobie, przygotowując się do wyjazdu nazajutrz – nigdy więcej nikt nie wykorzysta jego uczuć, nie zagra na jego emocjach. Już nigdy nie da się nikomu w żaden sposób zmanipulować.

Wydawać by się mogło, że Oleandra nie będzie chętna, by zobaczyć się z Halem. Pomimo przewracania oczami Clandestina, nie kazała królowi zawrócić. Przeciwnie. Dowiedziawszy się do jego przybyciu, ucieszyła się. Schodząc po schodach z północnej wieży z pokoju medyka, podtrzymując materiał prostej, białej sukni, dostrzegła Hala, bawiącego się w najlepsze z dziećmi Sherine.
- Dziewczynki, Jego Wysokość jest po długiej podróży, na pewno jest zmęczony. – upomniała dwie małpki, wspinające się po królu w akompaniamencie chichotu.
- Nie jestem zmęczony. Ale pozwólcie mi się przywitać z królową, kapucynki, dobrze?
- Co to są kapucynki?
- Takie małe małpki. Pokażę ci kiedyś. No, już, już – Hal z dużą wprawą zdjął z siebie dwie rozbrajaki i z uśmiechem schylił się, by postawić je na ziemi. Oleandra przyglądała się scenie z rozbawieniem i pewną czułością. Fiora i Maxime, córki lady Coupè zadomowiły się na dworze, a w samej królowej upatrzyły sobie najlepszą opiekunkę i towarzyszkę do zabaw. Prawdopodobnie ufały jej dlatego, że to ona je wzięła do siebie pierwszej nocy po odnalezieniu przez Clandestine.
Hal lubił dzieci. I miał do nich rękę. Maluchy lgnęły do niego jak do miodu. Cóż, najwyraźniej nawet poważny król nie jest w stanie speszyć dziecka. Lea jednak widziała, że uśmiech króla jest tylko chwilowy. W jego oczach był ten rodzaj smutku, ta zadra w sercu, która tkwiła jak zatruta strzała… to wszystko nie mogło być zakryte nawet chwilowym uczuciem radości. A mimo to , cieszył się. Cieszył się, że widzi Oleandrę. Myślał o tym, gdy prowadziła go do swojej komnaty, by mogli w spokoju porozmawiać. Patrzył na jej długie, rozpuszczone włosy, skręcające się na nagich ramionach, odsłoniętych przez łódkowy dekolt sukni i na niewielką sylwetkę, która każdym gestem wyrażała dostojność i pewność. Jak mógł być tak zaślepiony, by nie widzieć w niej ucieleśnienia wszystkiego, czego pragnął. Drzwi zamknęły się w komnacie Oleandry, a Hal spojrzał na nią z winnym uśmiechem.
- Pani, nie wiesz jak się cieszę, że cię widzę.
- Tak jak i ja cieszę się na twój widok – oboje pamiętali, że te słowa wypowiedzieli kilkanaście miesięcy temu, gdy Hal wracał z wojny w Ravell. Obejmując dłonie królowej, przycisnął je do swojego serca, a jego mina wyrażała poczucie wstydu.
- Wcale nie masz powodów, żeby się cieszyć na mój widok, pani. Moje zachowanie względem ciebie było karygodne. Gdy byłaś w Ravell byłem taki szczęśliwy. A później, gdy Vertigè zostało zaatakowane, a twoje myśli były skierowane tylko tam nie potrafiłem zrozumieć, że twoje odtrącenie mnie i zabudowanie się własnymi murami nie jest karą dla mnie. Powinienem był ten mur przeskoczyć i być przy tobie. A zamiast tego dałem się omotać zdrajczyni. Jest mi tak strasznie wstyd. – Hal spuścił głowę, wciąż tuląc dłonie królowej do swojej piersi. – Przepraszam cię Oleandro. Nie byłem przyjacielem na jakiego zasługujesz. Nie dbałem o moją obietnicę lojalności wobec ciebie, kobiety, która zabiła, bym zdobył mój własny tron.
Przez chwilę Lea nie odzywała się ani słowem. Jakby ważyła to wszystko, co się między nimi stało. Jakby zastanawiała się, co można w takiej sytuacji powiedzieć. Tyle razy zarzekała się, że zaręczyny Hala nie zrobiły na niej negatywnego wrażenia. Tyle razy starała się przekonać wszystkich innych, że jest ponad miłostki. Ale mimo to, nocami, gdy zostawała sama, nieprzyjemne poczucie zdrady i buntu budziło się w jej głowie.
- To, że nie okazałam się być kobietą, z którą chcesz spędzać życie nie jest tragedią. Jestem młoda, miłostki nie powinny mnie zniszczyć. Wszak między nami było tylko kilka pięknych wieczorów i skradzionych pocałunków. Żadnych deklaracji. Nie mogę też cię winić, że w radości po objęciu tronu potrzebowałeś wesołej towarzyszki, nie takiej, która wciąż będzie smutna i oderwana od twojej rzeczywistości. Ale…zrezygnowałeś ze mnie tak łatwo. Tak bez trudu przyszło ci zapomnienie o moim istnieniu, że poczułam jakby nasza przyjaźń nigdy nie istniała.
- Wiem… Przyznaję, że zapomniałem o naszej relacji. Pozwoliłem, by zarosła kurzem. Tłumaczyłem sobie, że jako król muszę mieć u boku królową. Cieszyłem się z obecności Sarabelli, bo ona tak pięknie zabierała cały trud. A ty, będąc sama władczynią, również masz to brzemię. Nikt go nie zabierze. Ale dostałem nauczkę i po prostu chcę cię przeprosić. Chcę byś wiedziała, że jest mi strasznie wstyd.
Oleandra pokręciła głową, nie wiedząc co powiedzieć. Usiadła na szezlongu obitym butelkowo-zielonym atłasem i obok siebie posadziła króla. Wiedząc jak smakuje złamane serce, uznała, że to nim właśnie powinni się zająć.
- Przyjmuję twoje przeprosiny. Ale masz prawo do własnych decyzji i własnego życia. Do niczego wobec mnie się nie zobowiązywałeś. Tylko strasznie mi przykro, że twoja próba ułożenia sobie życia stała się takim nieprzyjemnym doświadczeniem. Jak się trzymasz? – spytała królowa, wiedząc, że Hal, na zewnątrz wyglądający na posąg, w środku ma płynną lawę. Zresztą, ta sama lawa płynęła w żyłach Oleandry, więc zdawała sobie sprawę, jak ciężko czasem jest powstrzymać emocje na wodzy. W tym momencie Hal nie mógł dłużej trzymać ich w ryzach. Jakby tama, która powstrzymywała pokłady żalu i pretensji, bólu i bezradności puściła.
Księżyc świecił wysoko na niebie, gdy król jednego z największych państw niczym dziecko tonął w ramionach Zaginionej Królowej, szukając w nich ukojenia i pocieszenia.